Amsterdam- Parijs – Biarritz

Eerste etappe op weg naar Lissabon: Amsterdam – Parijs. ‘Met de reis begint de vakantie, geniet er van’, zei ooit een wijze Chinees (maar kon ik ook in de Libelle hebben gelezen), dus heb ik voor vandaag twee dates gearrangeerd, onderweg. Lunch in Brussel met Mijntje en diner in Parijs met Anne. Als die dates nou fantastisch waren, zou ik het geen enkel probleem hebben gevonden mijn boek in Brussel of Parijs te schrijven en dat hele Lissabon te vergeten. Maar de avond eindigt gewoon in mijn Parijse hotelkamer, ergens in het 17de, in m’n eentje. De reiziger moet door! Etappe twee, Parijs – Biarritz wacht, weer 800 kilometer!

Die rit maak ik in mijn auto, in mijn prachtige Mercedes 350SL, van 1971. Bobby Ewing reed er in, in Dallas. Richard Gere in American Gigolo. Niet in de mijne, natuurlijk. De mijne is babyblue, cabrio. Heeft al 260.000 kilometer gereden. En rijdt nog steeds fantastisch. Kruissnelheid is 140. Zonder moeite. Top is 170. Mooie is dat iedereen mijn auto mooi vindt, sympathiek. Als ik iemand inhaal -gebeurt voortdurend- krijg ik vaak een duim omhoog (soms de vinger, maar dat is als ik met groot licht mijn voorganger aan de kant heb gedwongen). Ik zorg ook goed voor haar – mijn auto is een ‘zij’, omdat ze zo mooi is. Tegelijk is ze stoer en robuust. Beetje een tomboy, zeg maar. Elke dag controleer ik olie, koelvloeistof en banden en aan het eind van elke grote rit krijgt ze een zoen op de motorkap.

Aan het eind van etappe twee, ergens bij Bordeaux, begint het enorm te regenen. Niet zo fijn als je al 700 kilometer hebt gereden: een auto uit ’71 is geen Toyota Yaris waar je lekker ergonomisch zit en de motor zachtjes hoort ronken. Niet alleen ik, maar ook mijn auto heeft het zwaar, merk ik bij een benzinestop. Achter en onder mijn stoel staat een behoorlijke laag water. Dat heb ik nooit eerder meegemaakt en enigszins in paniek bel ik mijn garage (De Oude Ster, in de Pijp, speciaal voor ouwe Mercedessen). Garagist Wim heeft zich nog nooit ergens druk om gemaakt. Beetje hozen, zegt-ie, en leg er een krant neer. Liefst de Telegraaf van zaterdag. Die is lekker dik. Dankjewel Wim. Telegraaf verkopen ze niet in Bordeaux dus ik koop de L’Equipe.