Hoeveel Joden zijn er in Belmonte?

De derde etappe leidt van Biarritz naar Belmonte, een dorp op half uurtje van de Spaans-Portugese grens. Nog maar 325 kilometer van de finish in Lissabon. Wilde het graag in 1 keer rijden, maar zat er echt niet in. Te moe na 9 uur rijden. Belmonte is Unesco-beschermd, had ik in gids gelezen, wat vroeger heel wat zei, maar naar ‘t schijnt is Spijkenisse dat inmiddels ook bijna. Dit dorp is echter prachtig. Het ligt zoals de naam al verraadt: mooi op ‘n berg. Piepklein, met twee hoofdstraten en wat smalle zijstegen, maar wel zijn er drie kerken: twee katholieke en een synagoge. Waarover later meer.

Het is een uur of 6 wanneer ik bij mijn hotel aankom. Tas gedumpt in kamer, snel gedoucht en weer naar buiten. Op zoek naar pils. Heb ik wel verdiend, lijkt me. Welke van de drie kroegen? Die met de beslagen ramen en de lokale ouwe mannetjes leek me ‘t beste. Binnen probeer ik behoorlijk stuntelig behalve de pils -Superbock- ook een snack te bestellen. Barman spreekt geen buitenlands. “Ben je Nederlander, moet ik je effe helpen?” hoor ik achter me. Het is de dorpskapster, enige vrouw in de kroeg. Paula heet ze, Paula Santos. Is achter in de 30 en heeft 23 jaar in Rotterdam gewoond. Dat is te merken, want erg Rotterdams lult ze vervolgens 5 kwartier in een uur (“nee, toen had ik een stoel bij een zaak in Capelle, maar ja, de baas hield z’n handjes niet thuis, toen ging ik dus naar Schiebroek, naar Ben van Leeuwen, ken je die? Nee? Nou maakt niet uit” etc). Lief mens, daar niet van! Als ik ook even wat mag zeggen, vraag ik waarom er in het dorp een synagoge is. Zijn er zoveel Joden of zo? Grote hilariteit, de hele kroeg bemoeit zich er mee. Ja, veel Joden in Belmonte. 100? 150? 130, weet iemand stellig. Paula houdt ‘t op 120.

Even later, als ik wil eten, loodst Paula me naar het restaurant, twee straatjes verder. Het is nog te vroeg, de keuken is nog niet klaar, maar Paula bestelt vast voor me en meldt dat ik om 8 uur terug moet komen (ik heb niks meer in te brengen). Dus lopen we weer even terug naar de kroeg. “O, dat is mooi, kan ik het meteen even vragen!” gilt Paula, als we om de hoek een gezin tegen het lijf lopen, blijkbaar Joods. “Met hoeveel zijn jullie eigenlijk in Belmonte?” vraagt ze, zonder inleiding, plompverloren – hoe Rotterdams kun je zijn!? Ongeveer 120, zegt de man, volkomen verbouwereerd. “Ik had gelijk!” roept Paula even later triomfantelijk tegen de ouwe mannen.

Een half uurtje later schuif ik aan in het restaurant. Goeie tafel in de hoek, waar mijn eten al klaar staat. Rijst met gans, een lokale specialiteit. Met een Superbock. Geserveerd door de lokale vamp. Het is een mooie dag.