Doordat ik mijn Amsterdamse appartement vanaf 1 december heb verhuurd, heb ik de laatste tijd veel in hotels geslapen. I’m living out of suitcases, man. Hartstikke kosmopolitisch en zo natuurlijk, maar eigenlijk nogal onrustig. Gelukkig ben ik bedreven in het vinden van goeie hotelletjes. Doe ik met hulp van Guide Michelin, waarbij ik let op 1) de symbolen bij de beschrijving (rood ligstoeltje? rood huisje? blauwe Bieb? Goed!), 2) het aantal kamers (niet meer dan 30, dan wordt ‘t ongezellig), 3) afwezigheid van congresruimte (zakenhotel, heb ik hekel aan) en 4) de prijs (ik vraag natuurlijk wat hun best price is en wat de press discount is. Ben namelijk al jaren ‘journalist from Amsterdam’, met mijn zelfgemaakte perskaart).
Maar je maakt wat mee, beste mensen, je maakt wat mee onderweg… In Portugal belandde ik in ‘n hotel waar het personeel rondliep in ridderkleren. Themahotel? Doe eens normaal zeg. Ik liep voor ‘t laatst in ridderkleren toen ik 6 was. En toen al had ik door ik dat ik voor gek liep. In dit hotel niet. Misschien kregen ze wel absurd goed betaald, maar ze keken allemaal heel serieus.
Vannacht sliep ik in soort Fawlty Towers. Eigenaar was grote Fransman met snor a la Dali, getrouwd met veel jongere, niet onknappe Vlaamse. Eigenaar was totaal chaotisch, voortdurend met twee telefoons tegelijk aan ‘t bellen, maar deed eigenlijk niks. Werken liet hij aan z’n knecht, zijn Manuel, een Marokkaan van jaar of 25. Keurig in soort livrei en met een gedienstig lachje dat al snel irriteerde. Toen ik in hotel zat te eten, kwam hij met een internetkaart. Had ik laten liggen in de lobby. Met opzet: ding was gebruikt en op. Dankjewel, zei ik. Uur later zat ik weer in de lobby en kwam hij me een stuk van een landkaart brengen. Had ik aan tafel laten liggen. Met opzet: want ding was bevlekt en bovendien onnodig. Dankjewel. Volgende ochtend aan ontbijt kwam hij weer. Nu met Ipodkabeltje. Dat had ik in mijn kamer in de prullenmand gedumpt. Als een hond kwam hij braaf kwispelend alles dat ik weggooide terug brengen (zo doet overigens niet iedere Nederlandse Marokkaanse jongere dat). Merci, zei ik maar weer, blij dat ik een half uur later dit gekkenhuis kon verlaten..
