Veel lezers vragen mij het volgende: ‘Mark, iedereen weet dat je zelf het liefst erotische trillers leest. Betekent dat ook dat jij nu zo’n boek schrijft?’ Een goede vraag natuurlijk. Maar nee, dat is niet het geval. Mijn boek is eerder een sublieme zedenschets. Het is te merken dat ik een scherpzinnige rasverteller ben. Het boek is natuurlijk ook indringend en verontrustend.
Het was een goede week. Mijn gastheer en -vrouw Edzard en Kook hebben mij laten kennis maken met Cotignac en de prachtige omgeving, tijdens twee excursies. Zij kennen iedereen en ik weet nu alles. Van Louis, die burgemeester wilde worden, maar dat niet werd wegens een schandaal. En dat de huidige burgemeester, die notaris was, als een zonnekoning alle regels aan de laars lapt en een maîtresse (of twee) heeft. Ik heb de enige rastafari van Cotignac gezien. In die tent kun je lekker eten, en daar zeker niet, dat zijn oplichters. De Russen komen, heb ik ook gehoord, met heel veel geld en hele slechte smaak.
Dieptepunt was een bezoek aan de lokale garagist. Daar ging mijn babyblue Mercedes even op de brug, zodat ik kon kijken of er iets mis was met de onderkant. Dat er ineens een laagje water in mijn auto stond, laatst, tijdens regen zat me niet lekker. De garageman keek mee en trok een vies gezicht. ‘Nee, dat ziet er niet best uit. Balken zijn op veel plaatsen dun, veel slechte plekken’. Hij maakte nog een vrouwonvriendelijke grap -kan ik totaal niet tegen- iets als ‘ze is net een vrouw, mooi van buiten en rot van binnen’. Mijn auto? Doe eens normaal! Kijk naar je eigen Franse auto: mooi en onverslijtbaar, volgens de reclamespot. Maar als de motor nog wil lopen, dan is het plaatwerk al verrot (uit liedje van Henri Pantalon l’Ouest et la Bonne Cause). In dit soort gevallen is het verstandig even te bellen met Amsterdam, met garage De Oude Ster. ‘Laat lekker lullen, wat weet zo’n Fransman nou van Duitse auto’s’, zei Wim en zo is het maar net.
