Fransen zijn nep

In het dorp waren ze er al weken mee bezig: er zou een feest zijn, zaterdagavond. In de lokale danszaal, met een DJ die techno zou draaien. Techno? Liever niet zeg: dat is kale snoeiharde house. In de jaren ’80 heel even populair, maar al zeker 10 jaar durven ze die rommel zelfs in schuurfeesten in Bergen op Zoom niet meer te draaien. Dat de Fransen muzikaal dus weer hopeloos achter lopen is niks nieuws. De jaren ’50 zijn best al een tijdje voorbij, maar nog elke zomer speelt op elk Frans dorpsfeest een band een hele avond covers van Johnny Hallyday. Jong & oud danst onder de platanen gezamenlijk du rock, heel schattig allemaal, maar ook behoorlijk infantiel.

Dat is het punt met die Fransen. Ze begrijpen het niet. Een voorbeeld: voetbal was niet enorm populair in Frankrijk, maar werd het wel toen ze het WK in ’98 organiseerden, helemaal toen ze de finale wonnen. Fransen hadden die weken op televisie gezien hoe je een overwinning moet vieren: Turken toeteren een hele nacht door de stad, Italianen huilen, Brazilianen dansen drie dagen. Ik was die avond toevallig in Parijs en zag hoe de Franse jongens en meisjes, net wereldkampioen geworden, juichend en vlag zwaaiend over de Champs-Élysées scheurden. Leek heel aardig, het was alleen hartstikke nep. Er zat geen hart in, te veel gedacht, het was going through the motions.

Precies zo was het met het techno-feest. Samen met Anne en Sophie -over wie in volgende berichten wellicht meer, je weet ‘t nooit- ging ik er naar toe. Van ver was de herrie al te horen. Entree 5 euro, ik werd gefouilleerd, mocht naar binnen en zag niet meer dan 40 man. Een jongen liep rond in blote bast. De meeste meisjes waren in het zwart, zwarte lijntjes om de ogen. De DJ droeg een piratenhoofddoek, een zonnebril en had een sikje. Niemand danste. Op de muur werden videoclips geprojecteerd. In een zijruimte was een standje waar wat hippieachtige jongens en meisjes seks- en drugsvoorlichting gaven. In een hoekje werd een joint gedraaid. Toen ik om een uur of 1 naar buiten liep, stonden twee agenten voor de deur. Verderop in de straat, in hun busje, zat een jongen. Een arrestant, net echt.