Koninginnedag

In het buitenland is een landgenoot makkelijk te herkennen. Zag je in Cotignac op de wekelijkse markt een slecht gekleed stel, hij in korte broek, zij blond en log in iets cheaps, beiden op slippers, hoorde je op het terras een groepje hard praten: Hollanders. Best herkenbaar is de blik: die van jij-bent-niks-meer-waard-als-mij, brutaal en onbescheiden. 

Dat is ook het eerste wat me opvalt, nu ik terug ben in Nederland, sinds een week: ego’s die veel ruimte claimen -misschien wel juist doordat er hier zo weinig ruimte is (ik ben 5 maanden weg geweest en nu al pretendeer ik met de ogen van buitenstaander de Nederlandse ziel te doorgronden. Ook best brutaal & onbescheiden, zou je zeggen. Waarmee maar weer bewezen is dat ik ook Hollander ben).

Ben op tijd terug voor Koninginnedag, een dag waarop in Amsterdam wel heel veel landgenoten rond lopen. De Hollandste dag van het jaar: niemand laat zich iets vertellen. Een zoon die noemt z’n vader Piet, geen uniform is heilig. De gemeente plaatst 400 plaskruizen, maar mensen pissen nog steeds gewoon op straat. Eerst nog schuldig kijkend als een hond die zit te kakken, maar drie bier later ongegeneerd, tegen auto’s, muren, ramen, in grachten. 

In die grachten wordt intussen botsbootje gespeeld. Bootjes tjokvol, maar niemand praat met elkaar. Dat kan namelijk niet vanwege de snoeiharde house. Dus staat men dom te dansen, zwaaiend en kijkend naar de mensen aan de kant, die ook staan te kijken en zwaaien. 

Op straat is regelmatig een vechtpartij. Zelfs waar ik ben, in de Utrechtsestraatbuurt, toch ‘t domein van de oranje Stepping Out-broek, wordt zo nu en dan een kopstoot uitgedeeld. Ik zie het drie keer – omstanders reageren bijna of het normaal is.

Ben dus geen fan van Koninginnedag. Uit principe al niet: ik vind de monarchie een gênant anachronisme, niet iets dat je viert, al zou ik niet zo snel mijn leven er aan offeren, laat staan mijn Suzuki Swift. Frankrijk heeft een president -met een Napoleon-complex, dat wel. Op 14 juli wordt de republiek gevierd, maar gelukkig hebben ruim twee eeuwen van liberté en égalité niet geleid tot een eruptie van massale onbeschaamde onbeschaafdheid. Op Quatorze Juillet zie je een militaire parade op Champs-Élysées en zijn er dorpsfeestjes onder de platanen, eindigend met wat braaf vuurwerk. In Frankrijk zijn volksfeesten gewoon minder volks. 

Verder vind ik het heel fijn om terug te zijn, hoor.