Wat heb ik ‘t meest gemist, daar in Frankrijk? Familie? Nou nee. Collega’s? Heb ik niet. M’n vrienden? Nee, die twee heb ik al jaren niet gezien. Wat dan wel? Mijn buurt, die miste ik.
Je moet je wereld klein houden, vind ik. Wel zo overzichtelijk. Die van mij speelt zich af binnen een straal van hooguit een paar honderd meter. Kantoor van Robin Good zat de laatste jaren aan de Amstel, tegenover Carré, daar woon ik om de hoek, in de Utrechtsestraat koop ik kleren, boeken en cd’s, mijn sportclub zit in het Amstel Hotel en mijn stamcafé, De IJsbreker, zit aan de Weesperzijde, twee deuren van waar ik ooit, in ’99, Robin Good begon.
De IJsbreker is het centrum van mijn universum, al zeker 10 jaar (en nog steeds geen korting). Daar eet ik, drink ik, lees ik kranten, spreek ik af. Mooi café. Ken je ‘t? Binnen de prachtige bogen en de hoge plafonds, grote ramen uitkijkend over het enorme terras aan de Amstel, onder de platanen (of populieren. Eiken, weet ik veel. Hoog in ieder geval). Opvallend is de clientèle van De IJsbreker. Laten we zeggen dat die niet bepaald hip & happening is. Ik heb lang vermoed dat aan het begin van de straat een bord staat met ‘verboden voor knappe meisjes’. Bezoekers van De IJsbreker lezen regelmatig een boek, zijn vaak een tikje groezelig en ze doen vast iets artistiekerigs.
Artistiekerig is het café zelf ook, tegen het snobistisch aan: alle kranten liggen er, maar De Telegraaf komt er niet in, voor de borrel zijn er kaasblokjes, maar geen frituur en als Holland voetbalt is er zeker geen groot scherm. Het café heeft ook een zaaltje, waar Adriaan van Dis ooit zijn boekenprogramma opnam (‘red wine or white wine’?). Wordt zo nu en dan gebruikt voor concerten en op de affiche lees je dat het iets is als ‘Het Moldavisch Kamerensemble speelt gedichten van Goethe’. De 25 bezoekers komen na afloop met een heel serieus gezicht het café in en bestellen een glas water – van de kraan.
Ben ook blij met het personeel. Dat let goed op me. Ik eet er zo’n twee keer per week en werd op een goed moment op rantsoen gezet. Voortaan mocht ik maar eens in de twee weken kaasfondue, anders werd ik te dik. Ben blij er weer te zijn. Misschien tijd voor korting, Andreas?
2 Responses to De IJsbreker