Ramses

Ik weet nog goed hoe ik ‘m daar voor het eerst zag, jaar of 4 geleden: in z’n eentje aan een tafeltje bij het raam. Ik fietste langs, hij keek naar buiten, ik net naar binnen en in een reflex groette ik ‘m, denkend dat het een bekende was. Dat was-ie ook, maar dan anders. Het was Ramses Shaffy. Hoewel hij mij niet kende, groette hij terug. Ik keerde m’n fiets en ging nog eens langs, stapte af en even later stonden we naar elkaar te zwaaien.

Nogal infantiel gedrag, waarvoor ik geen ander excuus had dan het zijn van fan en de fles wijn van die avond. Ramses had een beter excuus, begreep ik pas later: de plek waar hij zat was de kantine van het Sarphatihuis, een verzorgingshuis, waar een lang leven met hectoliters wijn (en wodka) hem had gebracht.

Sinds mijn verhuizing zijn we buurtgenoten en zie ik ‘m vaker. Ik weet nu dat mijn ontmoeting bepaald niet zo bijzonder was als ik hoopte, want Ramses zit altijd bij het raam en zwaait naar iedereen. Het is zijn laatste podium, hij houdt er audiëntie.

Soms zie ik ‘m buiten, schuifelend achter z’n rollator als hij zijn dagelijkse ritje maakt, de 50 meter van het Sarphatihuis naar Pizzeria Torino. Die enkele keer dat ik daar kom, zit hij er ook. Ik groet ‘m bij binnenkomst, Ramses lacht, mij vaag herkennend met vriendelijke maar lege ogen. Ik lees een krant en eet wat pasta, hij drinkt wodkaatjes en rookt een paar sigaretten. Tussen zijn tafeltje en het mijne staat de rollator, met in het rekje lege Albert Heijn-tassen en oude kranten gepropt. 

Beetje verdrietig hem zo te zien: Ramses Shaffy, de maker van misschien wel het mooiste Nederlandse lied ooit, Zing-vecht-huil-bid-lach-werk-en-bewonder. De grote Ramses, op wie in de jaren ’60 en ’70 alle vrouwen van Nederland verliefd waren (blijkbaar was nog niet bekend dat hij homo was. Zie je vaker bij vrouwenidolen, kijk maar naar Rock Hudson, Cliff Richard, George Clooney en veel Ajax-spitsen).

Had in 6 maanden niet aan ‘m gedacht, maar gisteren zag ik ‘m weer eens schuifelen. En of het nou een held als Ramses is, een lieve bejaarde buurvrouw, de oude meneer van de schrijfwarenwinkel waar nooit iemand komt of die ene verkoper van de daklozenkrant: het gevoel is hetzelfde. Zonder hen al te goed te kennen, denk ik wanneer ik zo iemand na lange tijd weer eens zie: ‘gelukkig, wat fijn, je bent er nog.’