Alsof het de finale van de Champions League is, zo doen die meisjes: twee teams naast elkaar op de middenlijn, armen over de schouders van je ploegmaat. Eéntje maakt zich los uit de rij en loopt de lange 40 meter naar de penaltystip. Het is de beslissende: als-ie raak is, heeft haar elftal gewonnen. Bal goed leggen, nog eens, even wachten op het fluitje van de scheids, aanloop, schieten, raak. Vanaf de middenlijn sprinten de anderen -aanzienlijk sneller dan ze deden in de wedstrijd- naar de doelpuntenmaakster en bedelven haar, op de tribune lachen en juichen de supporters: Kaapverdië zit in de finale van het WK Amsterdam.
Nederland voetbalde in Reykjavik tegen IJsland, maar thuis in Amsterdam speelden dit weekend Irak tegen Israël, Nigeria tegen Marokko en Brazilië tegen België. 32 landenteams van jongens -en sinds vorig jaar ook meisjes- die hier wel wonen, maar niet vandaan komen streden om de titel Wereldkampioen van Amsterdam. Er wordt serieus en goed gevoetbald -er doen veel topamateurs mee- en AT5 zendt de finales live uit. Maar er is meer dan voetbal:15.000 man publiek komen ook voor twee dagen met lekker eten, muziek en dans. Twee keer, in ’06 en ’07, was Robin Good organisator. Waren zware klussen, maar wel de mooiste die we ooit hebben gedaan – met voorsprong.
Veel meer dan voetbal… Met een portie saté en een pilsje verken ik het terrein, tegelijk met flanerende meisjes in groepjes, zoals meisjes doen, met veel bling, D&G, Louis V. In de hoek, bij het panna-knockout-toernooi voor de jochies, is Eminem gelukkig even stil en wordt omgeroepen dat Kevin tegen Gianluca moet, hun vriendjes er om heen, gallend en hangend over de inflatables. Op een tribune zit ik even later tussen drie Marokkanen, een Indonees, een Arubaan met een hele grote zonnebril en een vette joint. We ouwehoeren over voetbal en zien de meisjes van Kaapverdië de finale winnen. ‘Die chickies zijn helemaal niet zo slecht,’ moeten we toegeven, na uitgebreide discussie.
Het is prachtig, ontspannen en vrolijk. Wat een schitterend concept, dat WK Amsterdam. Het staat model voor hoe integratie volgens mij het beste werkt: overeenkomsten zoeken, samen dingen doen en plezier maken. Zo leer je elkaar kennen en waarderen, zoals dat overigens geldt voor elke relatie. Het succes zit ‘m ook in het vieren van de dubbele identiteit: je bent Irakees of Italiaan én Nederlander, zoals ik Rotterdammer én Nederlander ben. Het WK Amsterdam laat zien hoe rijk Nederland is: lekker eten uit Suriname, goed voetbal uit Marokko, knappe meisjes uit Ghana. Wat wil je nog meer?
2 Responses to WK Amsterdam