Een sekte is makkelijk gemaakt

Vroeger dreigde mijn moeder me naar balletles te sturen wanneer ik nog één keer met lawaai de trap afkwam. Een zelfde angst bekroop me toen mijn trainster op de sportschool zei: ‘Ga jij maar eens naar yoga, jongen.’ Ze had al vaker haar lachen niet kunnen inhouden als ik bij het stretchen nauwelijks mijn knieën kon raken. ‘Ik heb korte hamstrings, doordat ik altijd gevoetbald heb,’ stamelde ik dan.

Ooit ben ik een keer naar Bikram Yoga gegaan. Ken je ‘t? Twee uur lang in een zaaltje vol yoga-freaks in een temperatuur van 50º. Onder leiding van een irritante Amerikaan moet je van alles. Loodzwaar vond ik ‘t, vanwege de temperatuur en de oefeningen, maar vooral vanwege de stank. Ik mag dan niet lenig zijn, stinken doe ik niet. Niet zoals die groezelige types op de matjes naast me. Het is niks, maar waarom gebruiken die verantwoorde mensen geen deo? Gaan spiritualiteit en zeep niet samen? Denken ze soms dat de kosmos je doucht? Ik wel eens gelezen dat vooral mensen met een slecht karma stinken, misschien is dat ‘t.

Met lood in m’n schoenen meld ik me bij een yogaschool. Ik ben een kwartier te vroeg, dus wacht ik met een kop brandnetelthee en een biologisch koekje in de kantine. Er zitten een man en een vrouw, zij wat mollig en Duits, hij knokig en eind 40. Bij binnenkomst heb ik hen gegroet, ze antwoordden niet.

 

‘Laat het gekwetste kind in je los. Geef ‘t ruimte. Vraag wat het wil.’

Ik moet wel meeluisteren.

‘Ja, dat ies wat iek verlang.’

‘Je moet ‘t een plekje geven, het hoort bij jou, kijk er liefdevol naar.’

‘Ja, mooi hoe jai dat zegt,’ zegt ze bewonderend.

De man doet me denken aan een John Malkovich-rol: zalvend maar intussen heerszuchtig en doodeng.

‘Goed zo, Keke, je voelt al een stuk rustiger.’ Hij streelt haar rug, wetend dat de buit binnen is.

Valt me vaker op in die spirituele hoek. Onzekere leerlingen onderwerpen zich graag aan dominante docenten met enorme ego’s – in weerwil van wat ze prediken. ‘n Sekte is makkelijk gemaakt.

Ineens draait hij zich naar me, werpt een priemende blik, zich afvragend of ik nou die oude Happinez aan het lezen ben of zit af te luisteren. Ik schrik me een hoedje. Als deze creep maar niet straks mijn leraar is…

Dat is hij niet. De les is goed en gelukkig staat het raam open.