Met ’n rood hoofd deed hij nog meer z’n best.
Het lukte. ‘Wat ben jij sterk zeg, zo sterk als een olifant.’ Het ventje keek blij. Maar ik was nog niet klaar. ‘Zo sterk als een giraffe.’ Hij keek me verbaasd aan. ‘Zo sterk als een varken. Zo sterk als een mug.’ Dat slaat natuurlijk nergens op, zag ik ‘m denken en hij liep me voorbij, het café in, met driewieler en al.
Vijf minuten later kwam hij terug. ‘Nou, kom je mee?’ vroeg-ie. ‘Hangt er van af. Wat ga je doen dan?’ Het werkt ‘t beste als je kinderen serieus neemt en volwassenen juist niet. ‘Naar m’n moeder.’ ‘Is dat leuk?’ Hij dacht even na. ‘Ja.’ ‘Wat gaan we daar doen?’ ‘Spelen.’ ‘Kan ze pannenkoeken bakken?’ ‘Ja, natuurlijk.’ Niet te veel domme vragen stellen, Mark. Het jochie begon ongeduldig te worden, begreep niet waar ik nog op wachtte. ‘Is ze alleen thuis en heb je een foto van d’r?’ lag op mijn lippen, maar slikte ik in. Alsof hij ’t aanvoelde, zei hij: ‘Ze heeft een cabrio.’ Ik ook, dus daar lag een match. ‘Weet je wat, ik haal ‘r.’ Even later, toen ik net weer diep verzonken zat in de sportpagina’s, hoorde ik een driewieler ratelen. ‘Dit is die meneer, mama,’ en trok de krant uit mijn handen. Kinderen zijn hinderen, dat is algemeen bekend, maar dit mannetje mocht ik wel. Mama wilde een glas wijn, ik ook dan maar. Zo kom ik nooit aan het werk.
3 Responses to Kinderen zijn hinderen