Ben ook maar een mens

Via-via krijg ik de laatste de tijd kritiek over mijn blog. Hou ik helemaal niet van. Hier kwam het op neer:

‘Nou, die stukjes die hij in Frankrijk schreef waren wel aardig. Wel leuk, zo’n jongen alleen op ‘n berg, ja dat had wel iets. Grappig ook wat-ie ook schreef over die rare Fransen, dat herkende ik wel van de vakanties. En soms voerde hij je naar een wereld die ik niet kende, enig vond ik dat.’

‘Maar nu hij weer in Amsterdam uithangt, valt hij ons vooral lastig met zelfingenomen gebral. Koketterend met een liederlijk schrijversleven, vol Wein, Weib und Gesang.  Ja, in z’n dromen. Nou, ik zag ‘m laatst nog gewoon bij de Spar hoor, achteraan in de rij, een zakje chips en wat lente-uien in zijn mandje. Zo liederlijk is dat leven van ‘m. Wat een pias. Dat boek van ‘m zal wel een niemendalletje worden, een Herman Kochje.’

‘En zo’n artikel in de NRC, tegen de monarchie, vond ik ook maar matig. Nogal pretentieus. Het getuigde niet van respect voor de Oranjes, die ons toch maar mooi door de oorlog hebben geloodst. Ik blijf een fan van het Koningshuis, vooral van Prins Maurits. Vergeet niet: dankzij hen hebben we elk jaar Koninginnedag! Nee, het zou me niks verbazen als die jongen links blijkt te zijn.’

Ik zal m’n leven beteren.

Maar dan, wat is de stand, schrijvertje? Het gaat wel. Ik had gehoopt dat mijn boek al lang klaar zou zijn. Dat is ‘t nog niet. De uitgever kwam met forse kritiek, die vond dat ik van alles moest herschrijven. Ik leer nu een aantal harde schrijflessen. Eén is Try to leave out the parts that people skip, wat onvermijdelijk leidt tot het gruwelijke Kill your darlings: hop, daar gaat weer een mooie vondst, een prachtige passage die niet meer past in mijn nieuwe versie.

Het komt allemaal goed, graveer mijn naam maar vast in die Libris Cup, maar het duurt nog even.