Coke de Witte Sloper

‘Meestal viel ik om een uur of twee half bewusteloos in mijn bed. Drie uur later werd ik wakker – langer kon ik niet slapen door de coke. Op handen en voeten kroop ik door mijn huis, de trap af, naar de keuken. Uit het vriesvak viste ik een fles wodka, nam een borrelglaasje. En nog 4. Dan pas kon ik staan en strompelde ik naar een tafel, waar ik uit een vers pakje coke wat lijnen legde. Na een lijn of 3, soms na meer, was ik in staat te douchen. Om half 8 haalde mijn chauffeur me op.’

Aldus sprak Don Schothorst. Toen reclamegoeroe, bedenker van het Zwitserleven-gevoel en Melk de Witte Motor, inmiddels directeur van SolutionS, een grote privé ontwenningskliniek. Ik spreek hem voor m’n boek, want mijn hoofdpersoon kampt met verschillende verslavingen die ik -gelukkig- niet allemaal uit eigen ervaring ken. Van drugs bijvoorbeeld heb ik me verre gehouden, maar Don weet me haarfijn uit te leggen hoe een cokejunkie zich gedraagt, hoe hij liegt, zichzelf bedriegt, hoe hij verliest: Coke de Witte Sloper.

Een kwart van de Quote 500 bezocht z’n kliniek. ‘Er zitten meer verslaafden in de boardroom dan onder de brug,’ zegt Don, nog steeds goed voor een oneliner. De stress van de topbaan mondt makkelijk uit in drank- en drugsverslaving. Om daar van af te komen heeft de CEO het nog lastiger dan een ander: noodzakelijk voor herstel is te erkennen dat je hulp nodig hebt. Dit vraagt nederigheid en die kwaliteit is juist in boardrooms met een kaarsje te vinden. Hoe sterk is de man die accepteert dat-ie het niet alleen kan?

‘Verslaving is een ongeneeslijke hersenziekte,’ zegt Don en steekt de fik in weer een Cohiba – van die verslaving wil hij niet af. Hij heeft er mee leren leven, maar weet dat hij nooit meer kan drinken. Geen druppel: binnen 24 uur zou hij dan op zijn oude niveau van 2 flessen wodka en 5 gram coke zitten. Een prachtige man, Don Schothorst. In zijn ogen lees je ergens nog wel de tragiek van jaren wanhoop en ellende, maar het wrak werd redder. Zo sterk is Don die het niet alleen kon.