New Year’s Eve, Ibiza Style…

Tijd en plaats passen goed bij elkaar: het is de laatste avond van het jaar, volle maan en storm op het puntje van de klif, aan het einde van de haven, van Ibiza, van de wereld. Het feest is bij Annabelle, een Engelse zeeperfgename, parttime model en fulltime bohémien. Haar huis vormde in de jaren ’60 en ’70 het decor van een aantal films, artistiek en Frans en dus een tikje vaag. Annabelle en haar huis passen ook goed bij elkaar.

‘You wanna smoke?’ vraagt een Keith Richards-lookalike. Beneden, zo’n 20 meter diep, beuken, na een aanloop van een paar honderd kilometer, de golven tegen de rotsen. Die krijgen ze niet kapot, waarschijnlijk, maar voor de twee houten Riva’s vrees ik ’t ergste.

De house stampt, een Picasso trilt mee aan de muur. Naast de DJ staat een man in een microfoon te murmelen. ‘t Is een hypnotiseur, wordt me verteld. Deze lokale Rasta Rostelli is bezig iedereen een happy new year in het onderbewuste te programmeren. Het is intussen een komen en gaan naar één van de zijkamertjes. Daar zal de wc zijn, dacht ik nog, maar toen ik zelf binnen stapte, zag ik op een tafeltje een bergje waar Scarface jaloers van zou zijn. Ik heb daar niet zo’n neus voor, voor die coke.

Ibiza, parties & drugs… Zelfs de knul achter de kassa van het BP-tankstation vroeg me gisteravond of ik drugs wilde kopen. Niks Airmiles of Freebees: pillen kun je krijgen. De politie neemt geregeld monsters uit het riool vanaf de grote disco’s en meet zo welke drugs in zwang zijn en in welke doses. Ze pakken ook wel eens iemand op. Zoals vorig jaar, heel curieus, toen twee vrachtwagenchauffeurs zwaar ziek waren geworden. Ze hadden honger gekregen en besloten wat van hun lading te snoepen. Chocola, dachten ze. Het spoor leidde naar ene Tjalling van Ketwich Verschuur, een grote dealer en aanzienlijk minder keurig dan z’n naam.

Ibiza, parties & drugs… Ik merk dat ik die levensstijl afkeur, fel zelfs. Escapisme noem ik ‘t, hedonisme – en nog wat verderfelijke ismes als het moet. Gij zult werken – feesten moet je verdienen en ook dan moet je zorgen altijd controle te houden. Zo is het en niet anders.

Die felle afkeer zegt vooral iets over mijzelf, dit eiland houdt me een spiegel voor. Ik heb geen talent voor drugs en ben ik ook niet van plan alsnog de partylifestyle aan te meten, maar ik zie dat ik een stuk benepener ben dan ik wil toegeven… En da’s dan weer leerzaam.