Prinses op de erwt

Mijn vriend W. betichtte me dit keer van perfectionisme. ‘Jij kan ‘t alleen als de omstandigheden ideaal zijn, het is nooit goed genoeg voor jou.’ Het ging over mijn zoektocht naar een werkplek. ‘En,’ voegde hij er aan toe: ‘dat geldt ook voor de manier waarop je met vrouwen omgaat.’ Ik heb W. meteen ontvriend, want als je vrienden eerlijk gaan worden, is het eind zoek. Maar toch, heeft hij gelijk? (niet wat betreft vrouwen. Ik wil gewoon een meisje met drie borsten en groen haar. Is dat nou zo veel gevraagd?)

Het oudste zoontje van Becks & Posh heet Brooklyn omdat-ie daar verwekt is. Als ik die logica zou volgen, zou mijn boek als titel Lissabon Cotignac Amsterdam Bergen Curacao Ibiza moeten krijgen. Overal was ik even, maar daar was ‘t te druk, daar te warm, daar te grijs en ook hier op Ibiza heb ik 3 appartementen versleten, voor ik neerstreek vlak buiten Santa Eulària des Riu, 70 meter van zee. Ben ik een prinses op de erwt?

Vind ik niet. Het luistert nauw, zo’n schrijfplek. Niet voor het maken van een stukje als dit: dat kan overal. In een kroeg, in de trein, thuis. Doe ik in anderhalf uur, nog een beetje schaven en klaar. Maar een roman, weet ik inmiddels, vraagt een andere, diepere concentratie. De meeste schrijvers vinden die alleen in totale afzondering.

In The Guardian verscheen een fraaie serie over writers’ rooms. De ene kamer een chaos, zoals die van Martin Amis, de andere net zo eigenaardig als de schrijver zelf, zoals de kamer van Roald Dahl. Uitzonderlijk was de werkplek van Jane Austen. Zij had geen eigen kamer en schreef Sense and Sensibility en Pride and Prejudice op dit piepkleine tafeltje naast de voordeur…

En welke omstandigheden heb ik nodig om aan mijn boek te kunnen werken? Een tafel. Een stoel. Licht. Verwarming. Internet. Kans op menselijk contact binnen een straal van 10 kilometer, maar geen buren die verbouwen of klarinet leren spelen.

Mijn kinderhand lijkt dus snel gevuld, maar de alles beslissende factor is: hoe voelt het? Dat gevoel wordt bepaald door ongrijpbare zaken als energie, aardstralen en mijn humeur. Eigenlijk is er dan ook geen peil op te trekken, W. Nu zit ik goed, maar ik beloof niemand dat ik het hier twee maanden volhoud. Het is namelijk belangrijk om zeker te weten dat het gras niet groener is, aan de andere kant van de heuvels.