Hippiemarkt

Een Carrera racebaan,
theekopjes, 2 oude keukenstoelen,
een broodrooster met Atletico Madrid-sticker.

Lijkt wel Koninginnedag: je rommel op straat zetten en er nog geld voor vragen ook – je moet maar durven. Ik dacht dat alleen Hollanders geld willen verdienen aan hun grof vuil, maar op Ibiza kunnen ze er ook wat van: elke weekend is er wel ergens een hippiemarkt.

Een houten Donnay tennisracket,
een ruitenwisserset, 3 toetsenborden,
een Ravensburger puzzel, 1200 stukjes, vast niet compleet.

Hippies bestaan niet meer, net zo min als dodo’s en dino’s, maar die paar die dat nog niet weten, hebben zich verzameld op Ibiza, waar ze zo waar gekoesterd worden en hun vrijheid-blijheid-mentaliteit wonderbaarlijk goed aansluit bij de house- en partycultuur.

Deze hippiemarkt is in Cala Lena, zondag, op het terrein van een voormalige midgetgolfbaan. In het hok waar je ooit je scorekaart, club en bal kon halen, koop je nu bier, broodjes worst en joints. Californian Dreamin’ schalt over de markt, gevolgd door Riders in the Storm.

‘Ja, das is echt Silber,’ zegt de verkoopster, hartstikke blank, maar wel met een volwaardige rasta-coupe, ‘ist noch von ein Apache Indianer gewesen.’
‘Who is this?’ vraag ik.
‘It’s a picture of Shiva, God of Love. If you buy it, you will be blessed.’
‘I’m already blessed.’
‘Yes, sure, I could see that in your aura,’ zegt ze, terwijl ze de fik steekt in een grote joint, ‘but if you don’t buy it, he won’t be happy with you.’
Van deze aanpak kan Tel-Sell nog wat van leren, maar ik ben niet bang voor Shiva’s toorn.

Een tafel vol vage seksartikelen,
VHS-cassettes van Titanic en Cape Fear,
een schilderij van een dolfijn in ondergaande zon.

Mijn oom heeft als Amsterdams student ooit gedemonstreerd tegen de bezetting van het Maagdenhuis. Ik ben ook niet zo dol op hippies.

Ik heb alleen een broodje worst gekocht.