Van Jules Deelder is het prachtige verhaal, Night in Tunisia, over een sneue vijftiger die een week met vakantie gaat naar een Tunesisch resort. Hij heeft de tijd van z’n leven, wat zijn die Afrikanen tof, wat ligt-ie lekker, hij heeft zelfs een wip op ‘t strand. Een jaar later gaat-ie weer, hij kan niet wachten, hij heeft cadeautjes gekocht voor die en voor die – maar geen hond die ‘m nog kent.
Met die vrees reed ik vorige week naar Cotignac.
Daar, midden in de Provence, verbleef ik vorig jaar 4 maanden om aan m’n boek te werken. Om ‘t af te maken, dacht ik toen nog, rijkelijk naïef. Tot eind april zat ik in de heuvels, in de Boussarelle, in het prachtige gastenhuis van Kook en Edzard. Ik werkte hard en goed, vond ‘t fijn in de natuur en maakte er zelfs vrienden – wat ik ook in Nederland eens zou moeten proberen. Met pijn in m’n hart en een rammelend manuscript verliet ik ‘t dorp.
Hoe zou ‘t zijn, een jaar later?
Het is hier goed. In Cotignac verandert geen zak, zou op de poster van de Office de Tourisme moeten staan. Gelukkig maar, want verandering is zelden een verbetering, of wel dan? De platanen op de Cours Gambetta zijn nog wat kaal, maar de lente kan elk moment binnen wandelen, de dronkaards drinken geen druppel minder, sommige mensen doen of ze me herkennen en het knappe bakkersmeisje heeft nog steeds niet de minste interesse in me.
De Boussarelle is nog even fijn, Kook en Edzard even gastvrij. Het schrijven gaat dan ook uitstekend hier, eindelijk. Eind maart ben ik klaar, wat dit maal een minder naïeve verwachting is.
4 Responses to In Cotignac verandert geen zak