Zoals Robin van Persie die een maand voor het WK z’n beide enkels breekt, zo voel ik me. Net nu ik de laatste hand aan mijn manuscript wil leggen, raak ik zwaar geblesseerd. Kramp in mijn bovenarm, steken rond mijn elleboog en tintelende vingers, steeds erger, vorige week begonnen. Een tenniselleboog, zo lijkt ‘t, niet ontstaan door groundstrokes & service-volley, maar door te veel aanslagen per minuut. Waarmee maar weer eens bewezen: hard werken is niet goed voor een mens.
De wachtkamer van dorpsdokter Biscarat beloofde niet veel goeds. Ik zat naast een non, tegenover een man met cholera en in de hoek een vrouw met een hamster in een kooi, wat deed vermoeden dat de dokter bijkluste als dierenarts. De vergeelde poster die aanmoedigde om gezond te eten dateerde van 1974, in het aquarium verdwaalde een radeloze goudvis in een oerwoud van planten.
‘C’est grave,’ zei mevrouw Biscarat – ze bleek ook nog vrouw te zijn, de dokter. ‘U heeft een peesontsteking in uw rechterarm, maar,’ en ze drukte even bij mijn linkerelleboog, waardoor ik ineen kromp van de pijn, ‘ook in uw andere arm.’
‘En nu?’ vroeg ik. Los ‘t op, u bent dokter, dacht ik. Schrijf me een aspirientje voor en zeg dat ‘t morgen weer beter is.
Ze trok een ernstig gezicht. ‘U mag de komende 10 dagen rien met de computer doen, is dat vervelend voor u?’
Tsja. Best lastig, zonder handen (je wil niet weten waarmee ik dit stukkie heb getypt). Maar ik heb ooit een man ontmoet, Ron Heagy, die zijn biografie met een rietje in zijn mond had geschreven (I’m paralyzed from the neck down… what’s your excuse?) en ik zag Daniel Day-Lewis een boek schrijven met his Left Foot, dus zal het mij ook wel lukken. Wat een ellende…
6 Responses to Trouble in Paradise