Koud twee dagen terug in Holland, mag ik mee naar de Matthäus-Passion. Er zijn twee bekende uitvoeringen: in Naarden-Vesting, voor de Gooische elite (John de Mol, Gordon en Caroline Tenson) en in de Leidse Pieterskerk. Hier alleen maar nette mensen, iedereen op z’n paasbest, grijze haren in grijze pakken en ook ik heb voor de gelegenheid een jas en een das gehuurd.
Die Pieterskerk ken ik maar al te goed: hij ligt naast m’n oude studentenhuis. Vroeger deed ik hier m’n tentamens, waarbij ik zorgde het tafeltje op het graf van Hugo de Groot te bemachtigen. Je weet nooit wat er omhoog stijgt. Nu zit ik in vak G, op 30 meter van het podium, grotendeels aan mijn zicht ontnomen door een dikke pilaar, waarop dan wel -heel modern- een tv-scherm met close-ups en shots van orkest en publiek het onzichtbare invult.
De voorstelling is prachtig, de solisten schitterend, het koor geeft kippenvel, maar net wanneer het spannend begint te worden, wanneer Jezus wordt opgepakt door soldaten, nadat hij is verraden door een van zijn vrienden, begint de twee uur lange pauze en toogt iedereen voor de lunch naar de restaurantjes rondom de kerk.
Deel twee, nog twee uur. Op het scherm zie ik hoe een man schuin achter Job Cohen, een dikke kale in krijtstreep, langzaam knikkebollend wegzakt – de witte wijn heeft zijn werk gedaan. Mijn buurman zingt zachtjes mee, uit zijn eigen tekstboek, beduimeld en voorzien van aantekeningen en onderstrepingen. De gezichten in het publiek zijn ernstig, alsof ook zij zich schuldig voelen over het lijden van Jezus. Een violiste wrijft peinzend over haar kin, de fagottist pulkt in zijn neus.
Het koor zwijgt, de laatste toon sterft weg en de dirigent betuigt met rubberen mimiek zijn tevredenheid aan zijn orkest: het is klaar. Je hoopt nog op een happy end, maar dat zat er niet in: Jezus werd gekruisigd – ik hoop niet dat ik nu te veel verklap. Een onverlaat waagt het te applaudisseren, kennelijk niet wetend dat dit echt niet heurt. Die mag volgend jaar naar Naarden-Vesting.
