Prietpraatpoëzie

Zondagavond half 8, dus midden in Studio Sport, werd ik gebeld door M., of ik zin had mee te gaan: ze had plotseling twee kaarten gekregen. Ik woon om de hoek, Feyenoord was al uitgezonden, ben de beroerdste niet en zo zat ik een half uur later in Carré te luisteren naar Bløf.

Wij staan samen stil,
Bij de volle maan,
Die zilver op ons pad strooit.

Er staat iets te gebeuren,
Dat voelen we wel aan,
Al weten we nooit wat.

Prince liet het publiek soms meezingen, het liefst zijn goorste liedjes. We’ll give you head, till you’re burning up zongen dan de bakvissen in Ahoy, geen flauw idee wat het betekende. His Royal Badness hoorde het aan met een perverse grijns. Zelf zong ik lang We were born, born te be a wife, wist ik veel. Ik let nooit zo op teksten, ik heb meer met melodie, maar bij muziek in m’n moers taal zijn die teksten onontkoombaar. Zoals van Doe Maar, direct, geestig en effectief:

Hé, er is geen bal op de tv
Alleen een film met Doris Day
En wat dacht je van net twee
Ein Wiener Operette

Rook met mij een sigaret, blijf jij maar liggen in je bed kwam uit Hazes’ rijmwoordenboek, pretentieloos, niks mis mee. Of Ramses Shaffy in Zonder Bagage:

De wereld heeft me failliet verklaard,
het is een geschenk van God en niet van de maatschappij.

Het nadeel van Nederlandstalige liedjes is dat stompzinnigheid meteen opvalt. Kijk, Frank Boeijen schijnt zich te bezondigen aan holle lyriek, maar hem versta je tenminste niet. Die jongen van Bløf wel. Het publiek in Carré deert het niet. ‘Amsterdam, laat je horen!’ beveelt zanger Pascal Jacobsen en de brave borsten brullen mee:

Zoals je zit op de veranda.
Zoals je wild de tuin inkijkt.
Onbereikbaar voor de ogen van de wereld.
Alleen voor mij.

Ach, misschien ben ik te dom om het poëtisch gehalte van Bløf, veel geroemd, op waarde te schatten. Maar vergeef me als ik meer onder de indruk ben van bijvoorbeeld Mens durf te leven. Geschreven in 1918 (!), in de jaren ’60 vertolkt door Ramses, maar ook de versie van Wende Snijders is prachtig: