Mensen kijken & cijfers geven

Op het terras mensen kijken, en dan cijfers geven: wie doet het niet? Ik doe het bij de IJsbreker, mijn stamcafé, dat na een verbouwing, dit voorjaar, ineens Ysbreeker heet. Belachelijk natuurlijk. Een andere ingrijpende verandering sinds het café grand is, is dat het stoffig en linksig publiek dat hier voorheen exclusief uithing, gezelschap heeft gekregen van hip volk en semi-BN-ers – mensen op sneakers met een zonnebril in hun haar. Niet zo best voor het intellectueel gehalte, wel goed voor de cijfers op het terras.

Ik ben aan het werk, bezig mijn manuscript te vervolmaken na het commentaar van mijn redacteur. ’n Lastige klus: een wijziging hier heeft drie hoofdstukken verderop gevolgen, waardoor daar een zin wegmoet en ik ergens anders weer een alinea moet herschrijven. Om uit te rusten, gun ik mijn ogen regelmatig een ommetje.

Genoeg te zien. Altijd wel een tafeltje waar gedate wordt, want je hebt uitmaakcafés, Walem op de Keizersgracht bijvoorbeeld, de IJsbreker is dat zeker niet. Zij daar, een paar tafeltjes verderop, hebben een eerste date, via internet vermoedelijk. Hij zat er al een zenuwachtig kwartiertje, wilde haar begroeten met een zoen, maar kreeg een hand. Hij lijkt op Roy Makaay, zij op Nicole Kidman. Een gekke combi, niet waar?

Naast me ontpopt een knul zich tot waspwhisperer. ‘Let maar op, hij gaat zo weg,’ bezweert hij zijn vriendin die angstvallig een krant in aanslag houdt. Een Telegraaf, die ze zelf moet hebben meegenomen, want dat blaadje willen ze in de IJsbreker nog steeds niet bezorgd hebben – da’s dan tenminste niet veranderd.

Drie serveersters belopen vandaag het terras. Elke met eigen stijl: de een flaneert, de tweede schrijdt, links en rechts belangstellend vragend of men ‘t naar de zin heeft, als een gastvrouw op haar feestje, en de derde, een knappe Poolse, voorkomt met een soepele pirouette dat een wat lompe figuur haar en haar volle dienblad omver loopt.

De date vlot intussen niet. Terwijl Roy aan ‘t vertellen was, bekeek Nicole net al een sms. Waarschijnlijk valt hij in levende lijve tegen, heeft hij zijn foto misschien te veel geshopt. Tja, de IJsbreker. Zij daar, die schuin voor me gaat zitten, krijgt een acht van me, ondanks haar rare blauwe nagellak. Maar ik moet door, aan het werk, mijn boek afmaken. Nog een week of drie, dan ben ik klaar.