Recensies!

Ze hebben mijn boek niet verbrand. Ook hebben ze me niet uitgelachen – niet in m’n gezicht althans. De eerste recensies zijn binnen…

Moet bekennen dat ik ‘t spannend vond. Ik heb nog geen kinderen gebaard (schijnt best zwaar te zijn overigens. Te vergelijken met het rennen van een halve marathon, hoorde ik laatst). Maar zo voelt het een beetje: ik ben twee jaar zwanger geweest en ik zou het pijnlijk vinden als de eersten aan mijn kraambed het kindje spuuglelijk zouden vinden.

En het overkomt de beste: Tommy Wierenga, gevierd en gelauwerd, kreeg laatst in Het Parool onder uit de zak van Arie Storm, de man die over Nelleke Noordervliet schreef: ‘zo komt literatuur aan haar slechte naam’. Of neem Kluun op wie ‘t al jaren prijsschieten is: ‘Je vindt bij Kluun niet één mooie zin of interessante gedachte. Het taalgebruik is van grote banaliteit en clichématigheid,’ aldus de NRC. Onze masochistische vriend publiceert de ergste kritiek op z’n site.

Kun je maar beter je eigen critici uitzoeken. Allen, hoe eerlijk zijn ze? Als mensen ‘t niets vinden, zeggen ze in het algemeen niets. Of proberen ze voorzichtig nog iets positiefs te melden, maar je voelt aan alles dat ze hard hebben moeten zoeken. En als ze kritiek hebben, weet je dat wat ze prijsgeven eigenlijk het topje van een ijsberg is.

De eerste vier recensies, van volstrekt willekeurig gekozen mensen, mensen die ik verder ook nauwelijks ken of zo:

‘Een knap geschreven roman die een oncomfortabele spiegel voorhoudt. Intelligent, erg geestig met vleugen American Psycho en Mad Men,’ schrijft Willem Sodderland, zakenman, net 40. Lees verder!

Of Claartje Kruijff, nog lang geen 40, predikante – dus goudeerlijk: ‘Net zo humorvol en anekdotisch als Het Diner (Koch) maar met meer nuance en gelaagdheid in het verhaal.’ En: ‘Het boek geeft een goede beschrijving van de tijdgeest en nodigt uit tot het stellen en ook herkennen van veel existentiële vragen. Wie zijn we? Tegenover wie leggen we verantwoording af en voor wie voelen we ons verantwoordelijk?’ Lees verder!

‘Vermakelijk geschreven verhaal over het stijgen en dalen op de sociale ladder,’ vindt Daniëlle Schouten, twenty-something, zit in de sportauto’s. Haar favoriete passage? ‘Stukje over Bono. Leest als een gedicht. Ik moest ook erg lachen om de zin “Als in Hans, maar dan zonder Grietje, laat ik een spoor achter, van sushi.” Lees verder!

‘Verliefd, verleid, verslaafd,’ zegt Erik Graadt van Roggen, PR-man. Zijn favoriete passage: ‘De waarheid is als klassieke muziek. Mensen zeggen dat ze ervan houden, maar liever horen ze iets anders.’ Lees verder!