‘Waarom zitten er eigenlijk geen Marokkanen in Toen Was Geluk Nog Gewoon?’ vroeg een Marokkaanse interviewer.
‘Omdat de serie in de jaren ‘50 speelt,’ antwoordde Gerard Cox, ‘toen waren er nog geen Marokkanen.’ Even stil. ‘De serie heet niet voor niks Toen Was Geluk Nog Gewoon.’
De interviewer kon er niet om lachen.
Dit weekend werd in de Betuwe de jaarlijkse Bloesemtocht gewandeld. Ik was er toevallig, liep een stukkie mee en zag dat de jaren ’50 nog bestaan. De paden op, de lanen in, langs boomgaarden, langs dijkhuisjes met geboende stoep, de vlag uit. Fanfarecorpsen, daar eentje uit Gorinchem, daar eentje uit Geldermalsen, begeleidden de wandelaars, blonde deernes deelden appels uit. De Bloesemtocht: 8, 15 of 40 kilometer, gelopen door dertigduizend wandelaars. Allen Hollands – op misschien een geadopteerde Vietnamees of een verdwaalde Antilliaan na.
Nederland mag dan multicultureel zijn, de meesten culturen toch het liefst onderling, voetbal als belangrijkste uitzondering – al zie je relatief veel meer allochtonen op het veld dan op de tribune. Thialf? Hollands, net als het Concertgebouw, het theater en musea. Hard-rock wit, hip-hop zwart. Het publiek van Prince is mixed, net als hij zelf. Maar zie je ooit een Surinamer Nordic walken?
‘Normaal doet ze geen boeken lezen.’
Het tempo lag mij te laag, ik demarreerde, passeerde de meute via de berm, de vluchtstrook, en inhaleerde telkens wat flarden van een nieuw gesprek. Zoals:
‘Ik vin Ilse de Lange leuk.’
‘Ik heb ’n potje met vet.’
‘Hij heeft heel vaak een huilbui.’
‘We boffen maar met het weer.’
Of: ‘Hier liep ik altijd met m’n ex,’ aldus een man tegen zijn nieuwe vriendin, een zuur ogende veertiger met driekwartsbroek, rugzak en serieuze wandelschoenen.
Een fanfarecorps rustte wat, de majorettes aten een appel, een tuba lag in het gras. Nog twee kilometer duurden de jaren ’50, zag ik op een bordje, nog een minuut of twintig en professor Barabas bracht me terug naar de jaren ’10.
