Ooit, in ’97 of zo, speelde ik in Goeie Tijden, Slechte Tijden – in twee afleveringen. Ik was zakenpartner van Ludo, hoorde ik ‘s ochtends op de set in Aalsmeer. ‘Wie is Ludo?’ vroeg ik mijn collega-figuranten in de wachtruimte die deed denken aan die van een ziekenhuis. Ik keek nooit GTST. ‘Da’s de bad guy van de serie, de JR, zeg maar,’ legden ze geduldig uit. De sympathie voor mijn onwetendheid sloeg om in bozige jaloezie toen ik even later hun rangen ontsteeg: ik bleek edelfigurant, want ik had als enige tekst. En hoe: Bowien, de feeks, de Alexis, zou me vragen ‘Kan ik Ludo even spreken?’, waarop ik moest antwoorden ‘Ja, maar natuurlijk.’
Zaterdag deed ik mee aan het programma Debat op 2, het nieuwe Rondom 10. Waarom ik? Nou, in april was ik in een opiniestuk in De Volkskrant van leer getrokken tegen de bankiers. Dat leidde tot een voorgesprek met de redactie van Rondom 10. Mijn plaats in een aflevering over de kredietcrisis werd nog ingenomen door een hoogleraar, maar toen het zou gaan over Griekenland, de Miljoenennota en armoe in Nederland, en de redactie een expert zocht, iemand die Echt Overal Verstand Van Heeft, was ik niet verrast dat ik gebeld werd.
‘Volgt u me naar de schmink?’ vroeg Toos, de hostess. Net had ze me een alcoholvrij biertje en een reiskostendeclaratieformulier gegeven. We doorkruisten het zaaltje waar het publiek voor straks zat te wachten, het klampte Toos aan om consumptiebonnen als een troep bedelaars in Bombay, maar de hostess versnelde, het volk achteloos van zich afschuddend. Mij bekeken ze jaloers, deze profi’s -ze waren heel vaak publiek, dan bij DWDD, dan bij 1 tegen 100- want ze wisten: ik zou tekst hebben.
’10, 9, 8…’ telde de floormanager alsof het oudejaarsavond was, maar in plaats van vuurwerk startte de leader en opende Arie Boomsma het programma, we waren live en even later, na een bumper, kreeg ik als eerste de beurt. ‘Het viel reuze mee met de armoede in Holland,’ stelde ik – tot ontzetting van het publiek, wat Twitteraars en de bijstandsmoeder tegenover me. Even later trok ik een mevrouw van haar stokpaardje en zalfde: ‘Er is ook veel goeds aan de crisis, we herontdekken het eenvoudige, we leren delen.’ Die viel goed. Intussen ontsprongen onder de gloeiende studiolampen op mijn hoofd talloze beekjes van zweet, die vermengd met schmink als zoute lava over mijn wenkbrauwen, via m’n ogen, langs m’n neus in mijn mond gutsten. Maar Arie gaf me nog een keer ‘t woord, zodat ik een goedkoop grapje kon maken over Griekenland en het was oké: ik was weer edelfigurant.
Bekijk hier de hele uitzending of zie hier mijn moments of fame (in 4 minuten).
