Dutch mountains – skiën in Bergen

Je ziet in het wild wel eens wandelaars met skistokken. Apart volk, maar ’t kan gekker: dit weekend, op weg naar het strand passeerde ik plukjes mensen in skipakken, hun ski’s op de schouder. Toegegeven, het heet hier Bergen, en niet Vrouwenpolder of Platveld, maar toch. Ze bleken op weg naar de borstelbaan voor de Hans Danzl Cup, een landelijke wedstrijd. Ik ging even kijken.

De piste is een meter of 80 lang en ligt prachtig tegen een duin, omringd door bomen. Onderaan waren jongens en meisjes in de weer met hun materiaal, vanaf het terras van het clubhuis, een houten stübe, bekeken door degenen aan de glühwein – net echt allemaal.
‘Gaat-ie winnen?’ vroeg ik aan een man die de ski’s van z’n zoontje stond te slijpen. Naast ‘m stonden nog vier ski-vaders aan een slijptafeltje.
‘Ik denk ’t nie. Het parcours is hoekig gestoken,’ zei de man, ‘da lig ‘m nie zo goed.’ Het zoontje, een jaar of 14, rugnummer 168, had een kek skipak met spinnenwebprint en Justin Bieber-haar.
‘Over 10 minuten begint het verkennen,’ klonk door de luidsprekers.

De wedstrijd startte. Om de minuut slalomde iemand naar beneden en om de twee minuten ging iemand op z’n plaat: het parcours was inderdaad lastig.
Bij de jurytafel meldde zich een vrouw. ‘Ik kom voor Chris, nummer 217. We zijn het nie eens met de diskwalificatie,’ zei ze, bruin als een skileraar en met een stem van dagelijks anderhalf pakje Peter Stuyvesant. Ook al weer uit Brabant, waar tenslotte best veel bergen zijn (op Zoom, Geertruiden).
‘Chris heeft echt een poortje gemist,’ zei de jury-meneer.
‘Die baan is verkeerd geprepareerd,’ klaagde de vrouw, ‘te veel siliconen,’ – wat je ook van haarzelf zou kunnen zeggen. ‘En wah vin u er dan van, dan?’ vroeg ze een tikje dreigend aan een andere man aan de tafel, een brave meneer die namens de Nederlandse Skivereniging toezag op de wedstrijd.
‘Niks aan te doen, mevrouw, de protesttijd zit er helaas op,’ sputterde die voorzichtig.

Boven op het duin deed Justin Bieber zijn helm op, als allerlaatste. Het was zijn tweede run, de eerste was hij halverwege gevallen. Nu moest het gebeuren. Hij zette af, langs het eerste poort, tweede, derde en daar gleed hij weer onderuit. Naast mij vloekte z’n vader. Na twee keer 4½ seconden skiën zouden zijn zoon en hij weer terug rijden naar Heeswijk-Dinther, Brabant.