Roland Holsthuis

Adriaan Roland Holst was dichter. Prins der Dichters zelfs. Altijd keurig in pak, een heer van stand, al stond hij er om bekend voor zijn middagdutjes geregeld jonge meisjes mee te slepen naar zijn dichtershol.

Dat hol staat in Bergen, een lieflijk huisje met een rieten hoed aan de rand van het dorp. Via het Letterenfonds is het sinds een jaar of tien telkens een maand het onderkomen voor een schrijver of dichter die op heilige grond, ver weg van stadse verlokkingen, aan een nieuw boek of bundel wil werken.

In november was het mijn beurt. Een hele maand om begin te maken aan een nieuwe roman, dat was het plan. Veel kwam er niet uit mijn vingers. Ik zal niet beweren dat ik kampte met een writer’s block, maar het verleden van het huis leek me tot last. De geesten van Zwagerman en Enquist waarden nog rond, ‘beginner, beginner’ fluisterend en over mijn schouder keek de oude Roland Holst hoofdschuddend naar mijn gepruts.

Wat ook niet hielp was dat het huis als culturele bezienswaardigheid stond vermeld in een aantal gidsjes, waardoor wildvreemde mensen zo nu en dan de tuin inliepen, soms zelfs met hun neus tegen de raam stonden, wijzend op mij.
‘Kijk daar zit een schrijver,’ zei de een, ‘ken jij ‘m?’
‘Is het misschien Grunberg?’ zei de ander.
‘Nee,’ zei de een, ‘zo lelijk is-ie ook weer niet.’
Zoiets gebeurt mij in Amsterdam nooit, al is het maar doordat mijn werkkamer drie-hoog ligt.

Elke dag startte ik de huiscomputer, elke dag hopend dat er aan het toetsenbord wat brokjes creativiteit & inspiratie van illustere voorgangers waren blijven plakken. Intussen staarde ik uit het raam, zag de ene buurvouw haar hondjes uitlaten, de andere boodschappen doen en de ponymeisjes voorbij sjokken aan het eind van de middag. Soms stapte ik op de Roland Holsthuisfiets, voor een tochtje door de duinen of het dorp in waar ik probeerde een meisje te strikken voor een middagdutje. Kan niet zeggen dat ‘t vaak lukte…