Zondagmiddag. Op het strand van Simon’s Town zitten families met picknickmanden, ik zit op het terras. Te wachten op m’n lunch, net als de drie tafels om me heen. Pal naast me een vers stelletje, zij in haar mooiste jurkje, haar rug bruin behalve daar waar haar badpak zat. Aan het tweede tafeltje een jong gezin met baby, of beter gezegd: een gezin met baby, want vader, die wat weg heeft van Sting, ziet het menu alleen met leesbril.
Op het strand, op een handdoek, knielen tien moslims voor het gebed, keurig in een rijtje. Telkens wanneer ze voorover buigen beklimt een jochie, hooguit drie jaar, een rug om er kraaiend vanaf te glijden als Mohammed’s berg even later weer omhoog komt.
Aan de derde tafel zitten drie stellen en een troostweduwnaar. ‘There’s a new diet,’ zegt een van de vrouwen, goudblond in witte broek. ‘Go full fat, fat yoghurt, fat cheese. It goes back to the Stone Ages.’ Zelf is ze niet heel vet, maar duur verbouwd net als de andere twee dames in het gezelschap.
Het prille stel zwijgt al een tijdje. De seks was goed, maar je moet toch ook wel eens naar buiten, dat moet, had zij gedacht. Samen winkelen of zo. Lunchen. Hij sms’t, hij checkt de sportuitslagen op z’n iPhone, raakt zijn cola niet aan, zij roert het ijsblokje in haar witte wijn.
Moeder voedt de baby en nu pas zie ik hoe lelijk het mormel is: bolle toet, puntoortjes en om het nekje wringt een gouden kettinkje. ‘I so love London,’ hoor ik aan tafel drie. De andere dames ook, vooral Harvey Nichols, een kleine 10.000 kilometer vliegen, vinden ze altijd te gek.
ET laat z’n speen vallen, de moslims staan op van het gebed, de jongen neemt een slokje cola en een van de succesblonden zegt: ‘I saw a child pooping on the beach this afternoon, the parents barely covered it up.’ Zondagmiddag, Simon’s Town.
