Het is één uur. Nog een rondje dan, ik fiets langs de ferry naar Estland, omhoog door het Kaivopuisto Park, dan weer omlaag, steeds sneller stuiterend over kasseien, richting de haven. Op dit parcours van zeker twee kilometer zag ik een man met zijn hondje, een stelletje vozen op een bankje en twee taxichauffeurs, geleund tegen hun Mercedes -meer niet. ‘t Is stil in Helsinki, de straten zijn verlaten.
Als het zomers donker werd, riep mijn moeder me naar binnen (of eerlijk gezegd, ze riep niet. En we wasten evenmin in een tobbe. Zeiden ook geen mieters). Maar als het donker werd, moest ik naar binnen, tanden poetsen en naar bed, uit met de pret. Dat was het mooie aan half juni: het werd pas donker om een uur of tien.
Het is half twee, de hemel blauwgrijs, oranje in het verre westen. Een dinsdagnacht, eind juni in Helsinki. Ik scheur over het Senaatsplein, die middag nog het domein van duiven, toeristen en ijscokarren, draai de Esplanadi op, de Finse Champs-Élysées, zet mijn earphones iets harder, Flamenco Blues, muziek staat op shuffle, maar daar geloof ik niks van, die is mood-adjusted en speelt precies wat je net graag wil horen, is jou dat nooit opgevallen? De stad is leeg, het is gek, als op een feestje, waar iedereen naar huis is, maar de laatste vergeten is om het licht uit te doen.
‘t Schemert niet eens. Paul Weller, Wild Wood. Nog een rondje? Door Eira, de dure wijk, hier huizen de ambassades en de Zweedssprekenden, de zelfverklaarde Finse elite, zo leerde ik vanmiddag. Mijn iPhone vindt het mooi geweest en is gaan slapen, net als de stad. Twee uur. Het voelt ook wel als nacht, ‘t is stil, vogeltjes fluiten niet, de wind rust, een paar blokken verderop knarst en piept een tram. Maar het is nog licht, dus is de dag nog bezig, dus mag ik nog buiten spelen.
