Lampedusa Village – Berlijn

Zaterdagmiddag. Een bus stopt, juichende kinderen stuiven uit, gevolgd door moeders, sommige moeizaam met kinderwagens, niet geholpen door vaders: die steken op de stoep meteen een peuk op. Dit is niet Eurodisney of Efteling, maar een parkje bij Oranienplatz, ergens in de Berlijnse wijk Kreuzberg. Geen achtbaan, maar een opblaasbaar kasteeltje, een tafelvoetbalspel en een hoekje waar geverfd mag worden. Kinderhanden zijn snel gevuld.

Deze handen zeker, want die zitten aan asielzoekers. Voor een middagje op bezoek bij hun collega’s in Lampedusa Village. Zo hebben ze deze plek genoemd, nu even een minipretpark, maar al bijna een jaar een illegaal tentenkamp midden in een keurige buurt in Berlijn, waar zo’n 100 vluchtelingen, lang niet allemaal afkomstig van dat Italiaanse eilandje op een uurtje borstcrawl van Afrika, wachten tot ze een ons wegen. Europeaan worden was bepaald geen droom van de meesten: ze -veelal West-Afrikanen- hadden een prima leven in het Libië van Khadaffi. Die overigens ook graag in een tent verbleef, maar dan met vijf maagden en niet met vijftien slecht gewassen mannen. Acht tenten in Lampedusa Village, zeven om te slapen en een informatietent, bemand door een zeer ongezond ogende Nigeriaan. United Against Colonial Injustice! roept een spandoek boven een prikbord vol krantenknipsels, verschillende pamfletten en een foto van Ulrike Meinhof, al is me niet duidelijk wat deze RAF-terroriste van doen heeft met asielzoekers.

Er lopen ook wat witte mensen rond – zoals ze zichzelf waarschijnlijk noemen. Solidarität mit der Flüchtlungsbewegung staat op het T-shirt van een van hen, een vrouw van tussen de 25 en de 50. Ze veegt het grint, geholpen door een man wiens knokige schouders dagelijks linnen tasjes en het leed van de hele wereld dragen. De kinderen hebben het naar de zin, ze springen met z’n allen in het groen-gele kasteeltje. Hun moeders zitten met kinderwagens in de schaduw, de vaders staan in groepjes te roken. Iets verderop zitten twee Malinezen te dammen, hun stenen zijn stenen. Vier vrienden schouwen toe, wat mij veel zegt over hun mate van verveling. Lampedusa Village in Berlin.