Ik ben Hollander, dus ik fiets. Dat maakt me in Dublin dubbel vreemd, vaak ongewenst zoals de auto’s en dubbeldekkers rond Stephen’s Green en op Pearse Street me met getoeter en gebaren laten merken. Het gekke is dat ze ook hier, net als in bijvoorbeeld Berlijn, Parijs en Barcelona aan citybikes doen: zo nu en dan zie je een plukje gammele blauwe fietsjes bij een park of een museum, maar die neemt niemand mee uit rijden. Ik zeker niet, ben daar gek, dus zoek ik voor een fatsoenlijke fiets een verhuurder.
Neill’s Wheels is goed verstopt, ergens in een doodlopend steegje achter een jeugdherberg. Een groezelig schuurtje volgestouwd met gereedschap en onderdelen, in een aftands rek voor de deur staan vier fietsen. Eentje voor mij, met versnellingen. Dertig piek plus een borg van vijftig. Neill geeft me een geel fluorescerend hesje mee, een extra slot en een beduimelde plattegrond van Dublin. Terwijl hij mijn zadel op hoogte brengt, ouwehoeren we over voetbal, over Arsenal, zijn club, en zijn we het eens dat die Suarez nooit moet kopen omdat die niet goed bij z’n hoofd is en we mogen elkaar – zo makkelijk zijn mannen.
Als ik drie dagen later de fiets wil inleveren, is Neill er niet. Zijn shop is wel open, in een hoek liggen twee mannen in overall op hun buik bij een kelderluik, ze zijn van het gasbedrijf. Ik bel ‘m, hij zegt dat-ie ver uit de buurt is. Onhandig. Toch? Nee, hoor.
‘Just leave the bike and the lock, it’s okay.’
En de borg?
Neill denkt even na. Oh ja, de borg. ‘Are you in the shop now? Can you see the tool kit? It’s closed, right?’
Ja.
‘Open the cd-player. There you find the key for the toolkit. In the toolkit there are about 15 envelopes with deposits, take the one with your name on it.’
Nog 15 klanten? Ik volg zijn instructies, vind mijn borg, sluit alles weer af, bedank Neill en hang op.
Even later, wandelend in een waterig Iers zonnetje, bedenk ik dat ik veel landen ken waar ze niet aan Neills doen.
