Pal achter het lieflijke Place du Luxembourg, het hart van de Leopoldswijk, 19de-eeuws statig, doemt het Europese Parlement op. Enorm was het al bij de bouw in 1989 op de plek van een brouwerij en een rangeerterrein, nog groter werd het -een vleugeltje hier, een uitbouw daar- met de uitbreiding van het aantal lidstaten.
Bovenaan de kolossen van staal en glas prijken namen: Paul-Henri Spaak, Jozsef Antall en Alturaro Spinelli. Europese helden naar ik aanneem, maar het had net zo goed de achterhoede van Manchester City kunnen zijn. Voor de hoofdingang ligt over een lengte van misschien honderd meter een gladstenen plein, licht aflopend, dus ideaal om bijvoorbeeld te skateboarden. Maar dat gebeurt hier niet: dit is Brussel.
Bij de hoofdingang, bij de securitycheck wisselt de wacht en krijgt een bewaker een zoen van een andere bewaker, beide man, dat gebeurt hier: dit is Bruxelles. Eenmaal binnen dwaal ik door eindeloze gangen, behangen met kunst, best mooi, en uiteraard telkens afkomstig uit een ander EU-land (daarom zijn die gangen ook zo lang). Ik neem een trap en nog een, slenter een zaal in, en kom slechts een medewerkster met een coffee-to-go tegen – dit gebouw had een slecht bezocht museum kunnen zijn. Waar dan al die Europarlementariërs zijn? In Straatsburg, vertelt iemand me uiteindelijk. Daar reist het circus naar toe, twaalf keer per jaar voor een paar dagen, want dat is in 1992 zo afgedwongen door de Fransen, de onbedreigde Europees kampioen Eigen Belang Eerst.
Ik fiets een kilometertje verder, naar het Schumanplein. Hier het kantoor van meneer Barosso, hier zetelt de Europese Commissie, ook hier verrezen glimmende glazen reuzen in een oude en tamelijk fletse buurt. Veel bedelaars op het plein, valt me op. Lobbyisten doen dat in pak met een mooi koffertje, anderen zittend in lompen met een leeg koffiebekertje. In Brussel is wat te halen, dat weten ze.
