Paar jaar geleden botste ik in een Amsterdams hotel tegen Lionel Ritchie. ‘Hello,’ zei ik, ‘is it me you’re looking for?’ Best flauw, Lionel kon er al helemaal niet om lachen. In dat zelfde hotel ontmoette ik ooit Elisabeth Hurley in de sauna en Bruce Springsteen in zwembroekje, to mention a few, zie deze post.) In Zagreb voorkwam een man-met-een-oortje met een stevige schouderduw dat ik ‘s lands president tegen het lijf liep. Hoorde ik pas later, want Lionel herken ik nog wel, maar Josipovic niet. Best jammer, want ik was op zoek naar een ‘local celebrity’ voor mijn Youropeans, en die dacht ik wel te kunnen vinden bij de opening van de nieuwe muziekacademie, aan het prachtige Tito-plein.
Een hele happening, waar de stad al dagen bezig mee was: balletdanseresjes oefenden sinds gisteren, net als het strijkje. En nadat de directeur en de president hun zegje hadden gedaan en een houterig drumbandje uitgeroffeld was, dromde Zagreb binnen, de trappen op. Veel was er niet te zien – en nog minder te horen, wat je toch zou verwachten van een muziekacademie. Daar een oefenruimte, mooie houten vloeren, en daar, in de mooiste kamer met uitzicht over het plein, stonden twee blaadjes fluutjes waar de hoge heren net champagne hadden gedronken. De flessen op hun kop in de prullenbak, Kroatische.
En even later zit iedereen weer buiten, rond de pleinen of in de Bogovicevastraat. Te werken, want dat doe je buiten. Hadden wij in Nederland in de jaren ’90 kantoortuinen (maar werkt de moderne mens thuis (in de tuin?), in cafés (op één kopje koffie per dag, leuk voor de uitbater) of in kantoren (die er dan niet als kantoren uitzien), in Zagreb heb je kantoorstraten. Waar je vergadert, klanten spreekt, met leveranciers belt, aan tafels, op terrassen, van 9 tot 6 – al blijven ze dan vervolgens graag zitten om hun vrienden te zien. Die zie je namelijk ook buiten: het is heel gewoon dat je je nog nooit bij vrienden thuis bent geweest, al ken je elkaar tien jaar.
Later die dag spreek ik Mara, een 73-jarige arts. ‘Kijk, daar zit de burgemeester met zijn raad,’ en ze wijst twee tafeltjes verder. Ook een goeie local celeb, vind ik (en een goeie carrière-move voor hem: de burgemeester van Luxemburg werd een maand na mijn interview premier). Maar hij had echt geen tijd en dus werd het operazangeres Lidija, ooit nog optredend op Songfestival. Ook goed.
