Echte steden hebben metro. Dat hebben in Nederland alleen Amsterdam en Rotterdam. Iets mindere steden hebben dan in ieder geval een tram, hier ten lande Utrecht en Den Haag. In Ljubljana stopt de trein en rijden wat bussen. De enige grote M die je er ziet, is die van McDonalds (drie vestigingen). Het oude centrumpje van Ljubljana, aan de voet van een kasteel, bestaat uit een straat of drie, een pleintje of twee, een parkje voor het parlement, een riviertje en wat bruggen, alles in een straal van zo’n 400 meter.
Wat mijn werk wel weer heel makkelijk maakte: de kapsalon van Stevo zat in hetzelfde straatje als het immigrantenrestaurant van Max, om de hoek bij de politie, op een steenworp van mijn hotelletje. En die straatjes, pleintjes en bruggetjes zijn zeer fotogeniek: middeleeuws, maar strak in de verf, het kasteel goed uitgelicht en bereikbaar met een kabelbaantje. Proper, de lucht fris uit de Julische Alpen. Ach, Ljubljana is als een twintigjarig fotomodelletje: best mooi, maar hartstikke saai.
Het beste jongetje van de Joegoslavische klas, dat was Slovenië altijd (zoals bijna overal de noordelijke delen van landen of unies rijker zijn. Hoe komt dat toch?). Maar wellicht bedriegt die schijn. Twee straten vanaf het centrum kruipt de graffiti op de muren, en wankelt hier en daar een heuse dronkaard. En achter die muren gebeuren zelfs kwalijker zaken. Zo is corruptie een serieus probleem in Slovenië. Nummer 43 op de wereldranglijst van Transparency.org, waar Nederland 8 is.
Vooral politici misdragen zich: zo is Ljubljana’s burgemeester, Zoran Jankovic, al meerdere keren gearresteerd wegens economische delicten. Zijn populariteit lijdt er nauwelijks onder: twee weken geleden werd hij voor een derde keer herkozen, met grote voorsprong. Maar het meest opmerkelijk is de zaak rond oud-premier Ivan Jansa. Die werd tijdens zijn tweejarige gevangenisstraf voor het parlement gekozen en verruilt nu dagelijks zijn brits in het cachot voor het pluche van de Kamer…
