Een jaar of tien geleden stuitten werklieden bij de bouw van een nieuw hotel op stokoude muren. Romeinse muren: bij nader onderzoek bleek het te gaan om de ruïnes van een amfitheater, na het Colosseum het grootste van Europa. Vanaf dat moment worden de bouwvakkers vervangen door archeologen, wordt er verder gegraven met een schepje in plaats van machines en de belangwekkende vondst zou één van Sofia’s trekpleisters worden. Zou je denken. Maar niet in Bulgarije. Het hotel kwam er gewoon, bovenop het theater, de muren nog net zichtbaar in de patio een paar meter van de receptie.
Hotel Arena di Serdica heet ‘t, dat wel: een verwijzing naar de naam die de stad eeuwen droeg. Toen het machtig was, toen Constantijn de Grote, meest beroemd als de keizer die Europa in de 4de eeuw Christelijk maakte, er regelmatig op bezoek kwam bij zijn moeder.
Nu rijdt er een 15-jaar oude BMW op de Vasili Levski Boulevard, misschien wel gekocht in Duitsland of Nederland. De bestuurder geeft een dot gas, maar de koppeling slipt, dus hard gaat het niet. Aftandse trams rinkelen voorbij strenge Soviet-gebouwen, langs een enkele oude kerk, langs vervallen huizen en enkele moderne kantoren, door winkelstraten waar je voor een appel en een ei een appel en een ei koopt. Geen Luis Vuitton hier, zelfs geen Zara, het is Lidl wat de klok slaat.
Muren beplakt met posters van events die soms wel twee jaar geleden plaatsvonden, gaten in de stoep, soms afgezet, maar vaker ook niet. Als ze iets verder zouden graven in die kuilen, een paar meter misschien al, zouden ze wellicht stuiten op een prachtig badhuis, ingenieuze tempel of een eeuwenoud paleis.
