‘Where are you from?’ is meestal de eerste vraag van een taxichauffeur waar ook ter wereld, wanneer die de radio een half tikje zachter heeft gezet en z’n peuk het raampje uit heeft gepiekt. Na ‘ah, Holland!’ volgt dan vaak een onnavolgbaar verslag over een wild bezoek aan Amsterdam, een Nederlander die ze ooit hebben ontmoet, of enthousiaste verhalen over Kroif, Goelit, Robben of Van Pursie.
Maar wat als je moet bekennen dat je uit Malta komt? Nul grote schilders, schrijvers of wetenschappers. Nooit een Olympische medaille gewonnen. Wanneer het Maltese nationale voetbalteam per ongeluk een keer gelijk speelt, wordt de volgende dag de coach van de tegenstander ontslagen, zoals vorige maand de Bulgaar Penev overkwam. Ira Losco, local celebrity voor Youropeans, is hét gezicht van het land en doet dus Coca-Cola, Vodafone en wat cosmeticamerken. Ze was ooit tweede op het Eurovisie Songfestival en nu vermeldt haar Wiki trots dat ze in het voorprogramma zat van Elton John, Katie Melua en Ronan Keating.
Wat doet dat met je? Als niemand je land kent? Je sporters nooit iets winnen? Als je de snel gevulde kinderhand bent? Ach, het kweekt misschien wel bescheiden mensen. Die zich niet identificeren met de voetbal/zang/schilderkwaliteiten van een wildvreemde landgenoot, terwijl ze zelf geen deuk in een pakje boter kunnen trappen, zingen als kraaien of tekenen als een kind van drie. Het werkt kennelijk een zeer homogene samenleving in de hand, waar tijdens verkiezingen -ook/zelfs Europese- 90% stemt, waar de politie de paar boeven kent, corruptie weinig kans heeft. Een land met met maar 100 achternamen – dat dan ook weer, da’s minder gezond. Wat dat betreft is het misschien maar goed dat er ook zo nu en dan nieuw bloed voet op het eiland zet, per vliegtuig of zelfs per boot.
