Er liep een kudde schapen langs, dat was het verkeer van gisteren. Geen trams of metro, maar een oud wit bestel-Peugeotje dat een kilometer verderop voorbij tuft. Geen reclamezuilen, maar heuvels en wijngaarden. Af en toe blaffen de hondjes tegen de maan of een onzichtbaar zwijn. Ben terug in Cotignac, in de Provence, waar ik een paar jaar geleden werkte aan mijn roman De Parvenu. Nu probeer ik van alle gesprekken en indrukken, in al die hoofdsteden, met al die Youropeans, een mooi boek te maken.
En hier hebben ze mijn 8 categorieën ook, zag ik. De ondernemer heeft een nieuwe Spar geopend, vlak buiten het dorp, maar op slechts 10 minuten rijden van mijn huisje. Hij verkoopt producten van Casino, dat lijkt me niet kloppen. De kapster is meestal dicht en de gendarmerie, het hele corps, zat twee man sterk op het terras aan de Grande Rue te roken.
Een dokter zag ik ook al deze week, nadat een van de twee huishondjes, net geopereerd aan haar knie, ‘s nachts het verband had afgebeten. Ik vond ‘r rillend in haar mandje. Het gaat beter, ze rent en blaft weer hinderlijk onder mijn raam. De immigrant kwam vanochtend het pad op sjokken, een Marokkaan met trieste blik, vragend om een klusje. Geloof dat je ‘m beter niet per uur kan betalen. De local celeb is Brad Pitt. Of Angelina. Ze hebben een huis, een paar kilometer verder in Correns – wat uiteraard niet betekent dat ze er ook wel eens komen.
En iets verder, langs de weg naar Brignoles, zat in een auto de sekswerker te wachten op klandizie. Geen idee waar ze haar services uitvoert, want de auto was nog aftandser dan zij en het bos te koud. Categorie 8, de kunstenaar, ben ik zelf deze week. Ik zie er in ieder geval gek genoeg uit voor de lokale bevolking: ongeschoren, met stadsbril en rode muts.
