Of ik mee wilde doen aan een quiz, vroeg Chris. Een geschiedenisquiz, op Nederland 2. We zouden een van de schrijversteams zijn, waarin ook al Margriet van der Linden. Vrijdag zou de eerste ronde worden opgenomen, aansluitend de weekfinale en wanneer we die hadden gewonnen, moesten we ons in mei melden in de Leidse Pieterskerk voor de grote finale. En omdat Margriet pas later dit jaar debuteert met haar roman, en Chris tv-programma’s presenteert en vooral handtekeningen schrijft, zochten ze nog een gearriveerd auteur. Dan kom je al snel bij mij uit. Ik was aan het werk in de Provence, maar voor deze gelegenheid wilde ik wel overkomen: ik vind geschiedenis enorm belangrijk, ook al omdat ik bij voorkeur in het verleden leef.
En toen ging het mis. Ik was onderweg, maar er was een stroomstoring, een historisch grote, vliegtuigen landden niet, treinen stopten ver van perrons en dus moest ik te elfder ure afzeggen.
Daar waren de televisiemensen natuurlijk niet blij mee. Mijn naam stond in de draaiboeken, op het bordje op het panel. Wat te doen? Gelukkig laten die Hilversumse klasbakken zich niet voor een gat vangen: ze vonden in allerijl een look-a-like, geperfectioneerd door de grimeuse. En zo ging de quiz gewoon door.
Maar goed ging het niet. Het team van Chris, Margriet en, laten we ‘m Carlo Boszhard noemen, wist niet dat Nederland een Javaans dorp tentoonstelde op het Museumplein in 1883, wist niet waarom de geallieerden in het oosten van het land geen manna dropten, was te laat met het noemen van verschillende andere antwoorden en verloor in de eerste ronde, waarbij met name Carlo opviel door onnozel geschutter. Het was een smadelijke afgang, groter dan die van Koning Willem III in de Slag bij Doetinchem of die van de Amerikanen in de Algerije-crisis in de jaren ’50.
Dus, lieve mensen, ga op 29 april op een terras zitten, kijk naar As the World Turns of naar Oprah. Maar kijk niet naar de Geschiedenisquiz, waaraan ik niet meedeed.
