Fahrrad

Wanneer je in Berlijn niet de U-Bahn neemt, fiets je. De meesten doen dat op een soort mountainbikes, maar heel snel gaan ze niet. Komt vooral doordat Duitsers wachten voor rode lichten, terwijl die in Nederland alleen voor auto’s gelden. Ze fietsen dan wel weer op de stoep, vanwege al die straten vol kinderkopjes – oogt leuk, maar is bijzonder oncomfortabel. Vooral vervelend voor die Berlijnse hipsters, die bij voorkeur zonder zadel fietsen.

Maar goed, ik had in mijn nieuwe stad een fiets nodig. In mijn buurt, pretpark Prenzlauer Berg, struikel je over de bike-rentals, maar bleek kopen lastiger. Een paar straten verderop, aan de Schönhauser Allee, stonden bij Bike Pirats zo’n 30 fietsen voor de deur. Tweedehands, maar duur. Binnen, met de house op 8, kluste een bikepiraat wat aan een barrel, sigaretje in zijn mond, af en toe een lok voor zijn ogen wegkoppend. Zijn maat verkocht, stinkend naar de gin-tonics van gisteravond.

De fiets bleek ondeugdelijk, ook na wat halfbakken gesleutel van de bikepiraat de volgende dag. Weer een dag later ruilde ik ‘m in voor een andere, maar toen ook die van alles mankeerde, kreeg ik na veel gedoe mijn geld terug. Typeert het Berlijn? Waar slaatjesslagers links en rechts profiteren van steeds meer toeristen, komend voor een weekend of een jaar?

Twee metrohaltes buiten mijn wijk, in een winkel in een kleurloos strenge straat, vond ik een nieuwe fiets. ‘Is van een vaste klant geweest, die wil er van af,’ zei de fietsenmaker, een wat norse vijftiger. Een stapeltje folders voor een fietsverzekering op de toonbank, verder geen tierelantijnen in zijn zaak, behalve een oude foto aan de muur, van een wielrenner in actie: de rug krom, het shirt strak en poten als heipalen.
‘Wie is dat?’
Ik verwachtte Francesco Moser of Didi Thurau, maar dat was hij zelf. In de jaren ’80 was hij baanrenner, vertelde hij, ineens een stuk minder stug, Oost-Duits staatsamateur, dus wereldtop – en dus waarschijnlijk onder de doping, maar daar vroeg ik ‘m niet naar. Intussen verstelde hij mijn zadel tot op de millimeter. Typeert het Berlijn, degelijk en serieus?