En als-ie me dan weer had gebracht in Zuid-Frankrijk, of terug na een rit van 3.000 kilometer door Italië, Zwitserland en Duitsland, bedankte ik ‘m met een aai over het dashboard en een tikje op de pook. Mijn babyblue Mercedes, 350SL, van februari ’71 – waarschijnlijk ouder dan jij.
Ik heb ‘m sinds mei ’02. Het was een impulsaankoop: dinsdag zou ik een date hebben en ik had aangekondigd haar op te halen voor een picnic. Dat kon natuurlijk niet in de Peugeot 205 die ik had, dus kocht ik in het weekend daarvoor in Friesland, in Balk, mijn Mercedes bij een oldtimerboer. M’n date deed het een paar dagen later weinig, zoals ze ook niet de indruk was van de lunch in het gras langs de Amstel. Misschien lag het aan mij.
De meeste mensen vonden ‘m wel mooi, jij toch ook? Als we andere auto’s voorbij stoven, of werden ingehaald -wat uiteraard zelden gebeurde- keken ze, duim omhoog, zoontjes wezen hun vader naar die mooie ouwe auto. Bij tankstations wilden ze weten wat-ie mot kosten en namen ze fotootjes. Dankzij mijn auto was ik ook ineens een stuk toffer.
De dokter zag hij zelden, maar als er toch iets was, zorgde Wim van garage De Oude Ster goed voor ‘m. Tuurlijk, na zoveel jaar roestte die hier en daar, kreeg ik soms natte voeten, zakte de stoel door. Maar hij bleef mooi, 330.000 kilometer lang.
Op 4 mei, een maandag was het, verhuisde ik van Amsterdam naar Berlijn. ‘s Avonds zou ik vliegen, de auto zou achterblijven, die was voor Nederland. En of-ie het wist, als de hond die voor de vakantie vastgebonden aan de boom wordt achtergelaten: die ochtend hoestte hij grote rookwolken, zo erg dat chauffeurs achter me niets meer zagen, en mensen op de stoep hun neus dicht knepen, nog net niet winkels in vluchtten.
Ik reed ‘m voorzichtig naar het ziekenhuis, en toog naar Schiphol. Een paar dagen later belde Wim. Het was ernstig. Kleppen dit, zuigers dat. Hij was op, niet meer te redden. Overleden. Vorige week nam ik afscheid van ‘m, met een dikke traan en een tikkie op de pook.
