Dit stukje schrijf ik in een internetcafé. Leuk voor je, zul je zeggen, ben je in Thailand? Nou nee, ik woon om de hoek, midden in Berlijn. Maar m’n internet doet het niet en dat maakt thuis werken moeilijk. Dus zit ik naast twee Amerikanen met rugzakken, een dik Duits meisje en in de hoek zwijgen drie Nederlandse jochies al typend op hun smartphones. Alleen het meisje en ik hebben geen vlassig baardje.
Internet doet het alweer niet, doet het vaker niet dan wel sinds ik in mei hier ben komen wonen. Mijn provider is 1und1, een soort Ziggo. Met hun helpdesk heb ik de afgelopen maanden langer gebeld dan met mijn vrienden. Gisteren heb ik een hele dag thuis gewacht op een nieuwe FritzBox, een WIFI-kastje. Het zou tussen 8 en 18 uur worden gebracht, maar de koerier, met een Louis Vuitton-tasje en een petje, meldde zich een dag later. Hij durfde niet in de buurt van de deur te komen, angstvallig keek hij naar binnen. ‘U heeft geen honden, toch?’ Een half uur later bleek ook dit ding het niet te doen, al had 1und1-medewerker bezworen dat een nieuwe box, de vijfde in vier maanden, de oplossing zou zijn.
Ach, ze zeggen maar wat, ze beloven van alles. Ze werken hun checklistsjes af, wijken nimmer af van protocol, wat mij razend maakt, maar ik moet oppassen: ze hangen meteen op wanneer uit mijn mond een onvertogen woord komt. In andere landen heb ik ook wel eens te maken gehad met belabberde service, slechte producten en vervelende callcentra, maar nooit had ik zo sterk het idee dat ik met machines te maken had in plaats van mensen. Dat ik tegen een Berlijnse muur praatte.
Duitsers zijn betrouwbaar, dat weet de hele wereld. Zo staat bijvoorbeeld Alemán, Duits, in Zuid-Amerika voor goed, voor kwaliteit. Wordt dat niet langzamerhand een broodje aap, nu blijkt dat Volkswagen de boel grootscheeps belazert en de Duitsers het WK in 2006 hebben binnengekocht? Ik krijg eind van de week een nieuw type FritzBox, zegt de mevrouw van 1und1. De Mercedes onder de WIFI-boxen, verzekert ze, kan niet verkeerd gaan. Schöne Grüsse!
