Mijn Berlijnse appartement verhuur ik zo nu en dan, soms met ongelukkige gevolgen. Want één van mijn Portugese gasten had een aflevering van een Amerikaanse serie gedownload, zo bleek zo’n twee maanden later uit een brief op poten van een Duits advocatenkantoor. Illegale download, via mijn IP-adres! Of ik even 800 euro wilde betalen.
Nou ja, liever niet natuurlijk. Dus zocht ik de hulp van een advocaat (nadat ongevraagd een aantal andere advocatenkantoren die al hadden aangeboden – het lijkt een tamelijk vies een-tweetje: de eerste kantoor bedreigt je en het andere biedt je bescherming). Via-via vond ik mijn raadsheer, per telefoon bespraken we de zaak, maar wanneer ik in Berlijn was moest ik ‘m toch ook even ontmoeten.
Op het raam waartegen ik mijn fiets parkeerde, stond dat hij verkeersrecht, familierecht, arbeidsrecht en huurrecht doet, zeg maar alles behalve aanrecht en onrecht. En nee, het was bepaald geen Zuidas: hij hield kantoor in een Kreutzbergs straatje, met op de muren veel graffiti en als buren wat vage galeries, uitdragerijen die zich vintagestores durven noemen en wat vegan-eetwinkels. Dus deed de advocaat niet open in pak + das, maar in korte broek en T-shirt, op slippers en had hij haar tot zijn schouders en een sikje. Jaar of 35.
Bilic heet-ie, net als de slechterik in mijn roman De Parvenu. Had ik ‘m verteld, vond-ie grappig en daarom had ik mijn boek ook voor ‘m meegenomen. Mijn boekpersonage bestierde een illegaal gokhol op de Wallen, mijn advocaat bekende af en toe op voetbalwedstrijden te gokken, dus enig verwantschap was er wel. Die downloadzaak? Dat varkentje zou die wel even wassen.
Na een half uurtje stond ik weer op straat, waar ik bijna tegen een klein vrouwtje botste dat in het Amerikaans in zichzelf aan het praten was, een halve liter bier in haar hand. Vijf meter verderop zwalkte ze tegen twee collega’s, Franse jongens van rond de dertig. Ze spraken wat, ieder in hun eigen taal, klonken elkaars fles en liepen door. Elf uur ‘s ochtends, Berlijnse praktijken.
