Toen het nog het Wuhan-virus heette, was het veel te ver weg om ons zorgen te maken. Tot diep in februari dachten we nog dat Corona ons land niet zo bereiken, ook al waren er slechts een paar kilometer over de grens al Duitse gevallen. ‘Een kleine kans dat het in Nederland komt,’ meldde het RIVM toen nog. En als het zou komen, zouden we het wel tackelen door na te gaan met die de besmette de afgelopen week in de trein, supermarkt en schoolplein in contact was geweest.
Natuurlijk kwam Corona, en natuurlijk was het niet te stoppen. Niet zo veel aan de hand, ware het niet dat we inmiddels beelden hadden gezien van opgestapelde Covid 19-lijken en horrorverhalen hoorden uit Lombardije. Paniek!
En die paniek legitimeerde zo’n beetje elke regering ter wereld om een lock-down af te kondigen, daartoe aangezet door artsen en virologen. Media doen weinig moeite om de zaak te relativeren: juist de onheilstijdingen, de voorspellingen dat het nog jaren kan duren, krijgen de aandacht. Dat die lock-down desastreuze gevolgen heeft, wordt inmiddels ook in Den Haag zachtjesaan begrepen, maar afgedaan als onvermijdelijk bijeffect. ‘We moeten nu alles doen om levens te redden, we willen hier toch geen Italiaanse toestanden?’
En zo is er een parallelle realiteit gecreëerd, waarin we het normaal moeten vinden dat we 1,5 meter afstand houden, waarin scholen dicht zijn, jongeren en studenten een boete krijgen van 390 euro als ze samen zijn. Waarin honderdduizenden ondernemers, al dan niet met personeel, nog even op hun reserves kunnen teren, maar straks gewoon zullen omvallen. Zij failliet, hun werknemers in de WW. ‘Het kan echt nog even duren,’ waarschuwt de premier, die we inmiddels een groot staatsman vinden.
We pikken het, sterker nog: zo erg is het allemaal niet, dat thuiswerken. Die rij bij de supermarkt valt ook mee. Het is lekker weer en aan het eind van de maand krijgen we gewoon ons salaris. Stiekem is het eigenlijk best spannend, onze Tweede Wereldoorlog. En we komen er uit, als we maar 1,5 meter afstand houden.
Diegenen die durven beweren dat het allemaal niet zo’n goed idee is, zijn egoïsten, of erger. Die de zorg nog verder willen overbelasten. Wil je dat virus zijn gang laten gaan? O ja, wil jij dat er misschien wel honderdduizend doden vallen?
Dus laten we ons als makke schapen leiden. Terwijl er alle reden is om die lock-down af te bouwen. Door gewoon naar de cijfers te kijken, en te zien dat Corona een sterftepercentage heeft van maar 0,6%, waarvan bijna zonder uitzondering echt ouderen en al zieke mensen. Niet dat dit dan leuk is, maar om het in perspectief te plaatsen: in 2019 stierven circa 130.000 mensen ouder dan 65, dat is 3,25% van die groep.
Een veelgehoord argument voor die lockdown is dat de zorgcapaciteit anders overbelast zou raken, het aantal IC-bedden zou te klein zijn. Bedden genoeg, aan beademingsapparatuur is ook te komen, maar de bottleneck zou ‘m zitten in beschikbaar personeel om die bedden te bemannen. Dan zou je denken dat dit personeel nu razendsnel wordt opgeleid en zo ingewikkeld is dat niet: een normale opleiding tot IC-verpleegkundige voor iemand met HBO-V duurt 42 dagen, maar dat zou nu toch wel in de helft van de tijd moeten kunnen. Richt een paar ziekenhuizen in speciaal voor Corona-patiënten en laat de overige zorg weer doorgaan.
Het erge is dat dergelijke oplossingen niet eens overwogen lijken te worden.
