‘Ook in de uitzending, Mark Schalekamp, de man die de eerste 1000 boetes zal betalen,’ zei presentator Jeroen Pauw, en 800.000 mensen zagen een verbaasd -en slecht geschoren- gezicht: dit was nou niet echt de strekking van de actie waarvoor ik was uitgenodigd. Lekker geframed. Het duurde 29 minuten voor ik de eerste vraag kreeg, en weer een minuutje later was ik afgeserveerd, ging het, hop, volgende onderwerp, over de nieuwe show van cabarettier Peter Pannekoek. Kijk hier terug, als je wil.
Over de Actie Oranje Kapjes zou het gaan. Die was drie dagen eerder bedacht, nu al rijp voor televisie: wat goed is komt snel. Nee, het was nog niet bepaald rond, zag ook de tv-recensent van de Volkskrant. Ja, we zouden graag zien dat Nederlandse ondernemers op 5 mei hun zaak weer zouden openen. Met afstand waar mogelijk, met gezond verstand en met oranje mondkapjes. Tegen de regels – maar welke keuze hebben ze? Geduldig wachten op hun faillissement?
Maar dan overtreden ze (en hun gasten/klanten) de wet en de straffen zijn niet mals, verschillend van een boete tot gevangenisstraf. Ik kan niet voor hen de nor in, maar we hadden wel een aantal ondernemers gevonden die uit solidariteit een boetepot wilden vormen. Eentje waaruit betaald kon worden. Mooi toch? Vond Jeroen Pauw niet. Die wilde vooral namen van die ondernemers, dat hoor je als kritisch journalist te vragen. En die burgerlijke ongehoorzaamheid, dat vond die ook niet zo’n goeie.
Met hem velen. Ik kreeg maar weinig bijval. De tijd is niet rijp, de nood kennelijk niet hoog genoeg: de meeste Nederlanders genieten nog teveel van de Coronavakantie. En tegelijk is de angst voor het virus nog enorm, die houden kabinet en media eendrachtig in stand, in weerwil van geruststellende cijfers. Maar zelfs die angst lijkt lekker: eindelijk gebeurt er eens iets in ons leven, in ons landje, dit is onze Tweede Wereldoorlog. Verzet ongewenst, einde axie.
