Alle bankjes rond het American Hospital waren bezet, dus zaten mensen op muurtjes, op de stoeprand, op naar buiten gerolde bureaustoelen, liefst in de schaduw, want ook in januari is het knap warm in Dubai. Honderden mensen, de meesten met een ingevulde formulieren op schoot, anderen waren bezig of deden hun best aan een pen te komen, want wie heeft die tegenwoordig nog op zak? En wie wil zijn pen afstaan aan een wildvreemde die ‘m misschien teruggeeft inclusief Het Virus?
Op de schermen verscheen nummer 3118, iemand stond op en liep naar de grote legertent in de ziekenhuistuin. Ik had nummer 6348. Sommige mensen zaten al zes uur te wachten, maar ze moesten, ze moesten die PCR-test, anders konden ze het land niet uit, mochten ze niet vliegen. En het luisterde nauw: voor het ene land had je een test nodig die niet ouder was dan 96 uur, voor het andere 72 uur, sommige gemeten op moment van aankomst, maar voor Zuid-Afrika gold bijvoorbeeld het tijdstip van vertrek.
Dan speelde ook nog de snelheid van uitslag een rol: binnen 48 uur, 24 of nog sneller. Om het nog onzekerder te maken, gingen wilde verhalen rond: het American Hospital haalde de beloofde 24 uur niet, veel reizigers hadden hun vluchten gemist. Nee, ontspannen was de sfeer niet, die deed eerder denken aan een evacuatie voor groot naderend onheil. En het maar de vraag was of jij mee mocht op de laatste boot.
Ik had uitgerekend dat ik die middag tussen 2 en 6 de PCR-test moest doen, dan kon ik vliegen. En dan moest-ie ook nog eens negatief zijn. Zes uur wachten? No way. Plan B, als een haas naar een drive-in testcentrum op het parkeerterrein van de Dubai IKEA, 10 kilometer verderop. Daar was de wachttijd in ieder geval een uur of vier, vertelde een verkeersleider toen ik aansloot in een rij die door de parkeergarage heen kronkelde. Ook niet goed.
Plan C? Een dure auto huren, want die hoefde niet te wachten: om de paar minuten tilde de verkeersleider het hek op voor de Arabische bestuurder van een Ferrari of Rolls Royce. Goed dan, Plan D. Ik worstelde mijn huurbarrel uit de file, parkeerde en liep naar de testlocatie met het verhaal dat de taxi waarmee ik was gekomen niet langer kon wachten dan de drie uur die ik er al op had zitten. Het werkte. Na een kwartiertje, nadat nog wel even twee jongens met een Lamborghini voorrang kregen, kreeg ik een stokje in mijn neus voor de Ultra Rapidtest en zes uur later was de uitslag hartstikke positief.
