Fragmenten uit Dit is Europa
Lees hier pagina 2 van de inleiding, hier pagina 3 en hier pagina 4.
Hoe interview je een sekswerker? Lees het hier, hier en hier.
Wil je weten waarom de EU niet werkt? Lees het hier, hier en hier.
Daar in Brussel zitten toch alleen maar zakkenvuller!? Lees het hier, hier, hier en hier.
Fragmenten Maak werk van je droom
Fragment De Parvenu (best te lezen in PDF via deze link)
De Parvenu gaat over gokken:
‘Roulette zou zuiver toeval zijn – wanneer de croupiers tenminste niet mikken. Dat kan zo zijn, maar dat een uitkomst toevallig is, betekent niet dat die ongewis is. Voor de meeste mensen wel, voor zielen die niet begrijpen dat roulette een kwestie is van voelen. Wordt het zeventien of vijfentwintig? Dat is allang bekend, echt. De uitkomst zweeft door de kosmos, hangt in de lucht. Het vraagt een trance, een subtiele combinatie van concentratie en ontspanning, om je antenne zo te kunnen richten dat je die informatie oppikt. Eigenlijk is het de kunst even één te worden met het universum, één te worden met het balletje. Kruip erin, alsof je zelf over het hout rolt, stuitert, langzaam naar beneden, voel hoe de zwaartekracht aan je trekt, de zilveren bak in, zeven gaat voorbij, maar je wil naar vierentwintig, je klapt nog eens omhoog tegen de rand, je zet je af, maakt een koprol, onder je voeten door draait de bak, vierentwintig komt er bijna aan, je mindert vaart en ja, je kunt je laten vallen. ‘Vierentwintig, noir, pair et passe,’ zegt de croupier, maar dat wist je zelf al. Roulette, da’s knikkeren met God.’
De Parvenu gaat over liefde:
‘Toen ik de fiets in het rek voor haar deur parkeerde, was mijn bovenlijf ontbloot. Anna, ook niet meer helemaal aangekleed, stond met haar T-shirt en mijn overhemd in haar hand en een grijns op haar gezicht ongeduldig te wachten in de deuropening. We haalden haar verdieping niet. In het trappenhuis hadden we voor het eerst seks. En even later lagen we, zoals dat heet, een beetje moe maar voldaan in haar bed, haar hoofd op mijn borst. Door het open raam hoorde ik al af en toe een vogel, binnen klonk alleen onze ademhaling. De mijne, de hare, alsof we om beurten een schep namen van een grote kom luchtsoep.’
De Parvenu gaat over iemand anders willen zijn:
‘Ik heb mijn hele jeugd gevoetbald, behalve één seizoen: op mijn veertiende wilde ik op hockey. Er was een ballotage, had de mevrouw van de Ledencommissie gezegd door de telefoon, of ik dat wel wist. Daar moest ik doorheen voor ik lid kon worden. Op een donderdagavond om half acht moest ik me melden – in jasje-dasje, dat sprak vanzelf. Mijn vader vond het niks, zo’n ballenclub, maar hield zijn mond en liet zich zelfs door mijn moeder overreden een van zijn twee jasjes en een das uit te lenen.
De ballotage was lang niet zo eng als ik vreesde. Eigenlijk hoefde ik nauwelijks iets te doen: nadat ik me had voorgesteld hadden de heren alle aandacht voor de twee andere jongens, wier broers, ouders, ooms en tantes kennelijk al lid waren. Met een van hen, Boudewijn, zou ik een week later in het elftal komen.
Weer een week verder wist ik dat het toch niet goed was gegaan.
‘Had je veel vertraging, vanochtend?’ vroeg de linksback, toen ik de kleedkamer binnenkwam. Anderen lieten me hun treinabonnement zien en de keeper schreeuwde: ‘Kedenge-deng, toe-toet.’
Het jasje dat ik van mijn vader had meegekregen was rood en ik werd de rest van het seizoen De Conducteur genoemd.’
De Parvenu gaat over banken:
‘Het bankwezen bevindt zich in zwaar weer, de laatste jaren. Zeker in de States, maar ook in de UK. Niet dat wij bij Ratelaer iets verkeerd hebben gedaan, maar die kredietcrisis is heel slecht geweest voor ons imago. En daarom, mensen, is dit het thema voor het komend half jaar.’
De volgende sheet verschijnt: ‘Kwaliteit!’
‘Dus niet meer authenticiteit?’ vraagt Gaby.
‘Nee,’ zegt Ronald, ‘dat is nu even minder belangrijk. Het gaat erom dat we het vertrouwen van Jan Publiek terugwinnen. Er moet een andere wind gaan waaien en daarom wil ik een pakket van maatregelen met jullie bespreken. Voor alle duidelijkheid: ik heb ze niet bedacht, dat hebben de hoge heren in Londen gedaan.’
‘Zijn onze targets ook aangepast?’
‘Nee, José, dat waren ze wel van plan, maar ik ben dwars voor de deur gaan liggen.’
José kijkt opgelucht.
‘Dit gedoe merken we toch niet in onze bonus, hè?’ wil Van Zuylen weten. Samen met mij is hij de enige van de afdeling die volgens zijn contract een bonus kan krijgen.
‘Die parkeer ik even, Diderick, met jouw toestemming.’
De Parvenu gaat over onvermogen:
Ze is precies op tijd. Kleine voorzichtige passen. Een donkerblauw doekje om haar hoofd, want het motregent. Voor het grandcafé houdt ze stil, ze leek eerst voorbij te lopen. Uit haar jaszak pakt ze een briefje, bekijkt het, kijkt naar het café, stopt het terug en loopt naar binnen. Ze gaat zitten aan een tafel bij het raam, niet eens ergens achterin.
Ik wil wel bewegen, maar mijn benen niet.
Vanachter een boom zie ik hoe mijn moeder het theezakje om haar lepeltje bindt en het uitwringt. Een irritante gewoonte, die ik alleen van haar ken. Ze kijkt wat om zich heen. Doet niks, leest geen krant of tijdschrift. Ze zit daar maar. Net zoals vroeger als ik thuiskwam uit school, de bank uitgesleten op haar vaste plek. Steeds meer beelden flitsen op, de herinneringen belagen me als een zwerm dolle wespen die ik van me af probeer te slaan.
‘Gaat het wel goed met je?’ vraagt een meisje dat haar hond uitlaat.
‘Ja hoor, dankjewel.’
Ze is ouder geworden. Daar zit ze, haar hoofd gebogen, haar handen gevouwen – is ze nou aan het bidden? – ze kijkt naar beneden naar de rand van de tafel. Het is mijn moeder, dat weet ik, maar ik – ah, eindelijk belt ze, dat werd tijd. Ik laat ‘m overgaan.
Tien minuten later staat ze op, doet het doekje weer om haar hoofd en daar loopt ze, terug naar de tram, dan anderhalf uur in de trein.
Dit vond men er van:
Kees de Jong in het Financieele Dagblad: ‘Een briljant, zwartgallig, humoristisch verhaal in een bloedeerlijke en meeslepende verteltrant.’ Lees Verder!
Een knap geschreven roman die een oncomfortabele spiegel voorhoudt. Intelligent, erg geestig met vleugen American Psycho en Mad Men,’ schrijft Willem Sodderland, zakenman, net 40. Lees verder!
Of Claartje Kruijff, nog lang geen 40, predikante – dus goudeerlijk: ‘Net zo humorvol en anekdotisch als Het Diner (Koch) maar met meer nuance en gelaagdheid in het verhaal.’ En: ‘Het boek geeft een goede beschrijving van de tijdgeest en nodigt uit tot het stellen en ook herkennen van veel existentiële vragen. Wie zijn we? Tegenover wie leggen we verantwoording af en voor wie voelen we ons verantwoordelijk?’ Lees verder!
‘Vermakelijk geschreven verhaal over het stijgen en dalen op de sociale ladder,’ vindt Danielle Schouten, twenty-something, zit in de sportauto’s. Haar favoriete passage? ‘Stukje over Bono. Leest als een gedicht. Ik moest ook erg lachen om de zin “Als in Hans, maar dan zonder Grietje, laat ik een spoor achter, van sushi.” Lees verder!
‘Verliefd, verleid, verslaafd,’ zegt Erik Graadt van Roggen, PR-man. Zijn favoriete passage: ‘De waarheid is als klassieke muziek. Mensen zeggen dat ze ervan houden, maar liever horen ze iets anders.’ Lees verder!
‘Een pijnlijk geestige roman. Of nee, andersom!’ vindt Ruben Nicolai, BNN-presentator. ‘Een zeer smakelijk romandebuut, dat doet snakken naar meer.’ Lees verder!
Frederike van Urk, merkstrateeg: ‘De Parvenu is geschreven in een heerlijke flow waardoor je het boek in één ruk uitleest. Met prachtige (woord-) vondsten (‘De mijne, de hare, alsof we om beurten een schep namen van een grote kom luchtsoep ’) die rauw worden afgewisseld met de inktzwarte zieleroerselen van de ik-verteller van het verhaal.’ Lees verder!
‘Een TGV door het woud van goede en minder goede manieren, en weet je wat: de conducteur komt niet langs,’ aldus Gerbert van Genderen Stort, communicatiemeneer. Lees verder!
Philip de Liagre Böhl, marketeer: ‘Het verhaal is herkenbaar, althans voor iemand die zich in ‘betere kringen’ begeeft. Het thema is universeel en zo oud als de weg naar Kralingen, zo schreef Molière vele toneelstukken en satires met dezelfde themathiek.’ Lees verder!
‘Ik las dit boek met één grote glimlach. Topboek!’ zegt Chris Zegers, acteur/zanger en ex-profvoetballer (in Singapore)
‘Ik hou wel van andermans drama,’ zegt Madeleine Boelsma, twenty-something en creatief met events. ‘Het voelde als een soap waar je niet op de volgende dag wilde wachten tot je erachter kwam hoe het verhaal verder ging. Ik wilde weten hoe het verder ging dus heb de tv niet aangedaan maar ben blijven lezen.’ Lees verder!
Jort Kelder: ‘De auteur, Mark Schalekamp, stormde ooit als junior bankier onze redactieburelen op met de dwingende belofte ‘ik word journalist!’. Dat lot is hem (en ons) bespaard gebleven. Een dramatisch mensch als Schalekamp is een geboren verhalenverteller en, gezien dit literaire debuut, zelfs een romancier. Hulde.’
‘De Parvenu hoort thuis in de literatuurlijst van elke zelfrespecterende boekenclub, op elke Chicklit plank, en maak alvast maar een nieuwe plank: want Schalekamp schrijft Neerlands’ eerste Dicklit!’ zegt Anjet van Dijken, journalist/schrijfster en parttime française. Lees verder!
‘De Parvenu is een actuele roman, die leest als een trein,’ vindt tv-maker Ivo Niehe.
Sander Dikhoff, advocaat: ‘De bladzijden zoeven voorbij. Gelijk de wind door de bladzijden van het op het strand vergeten boek. Dit boek vergeet je echter niet. Daar is het te spannend voor. Je laat het niet licht liggen. Niet voordat je het uit hebt. Pas daarna moet de kop in de wind.’ Lees verder!
‘Het mooie is dat je tegen beter weten in nog vrij lang enige sympathie en hoop voor de zelfdestructieve en narcistische Hugo houdt,’ zegt Pieter Sleeboom, MBA-student in Barcelona. Lees verder!
‘Ik kijk graag films in het vliegtuig,’ zegt Sjaak Zonneveld, reiziger/avonturier en blogger, ‘maar na een half uurtje Gordon Gekko in de tweede Wall Street film gaf ik toch de voorkeur om door te gaan met het verhaal van private banker Hugo Stadman, hoofdpersoon in de Parvenu.’ Lees verder!
