Recensie van Erik Graadt van Roggen

‘Verliefd, verleid, verslaafd’

Terwijl iedereen om hem heen worstelt met onvolkomenheden, bouwt Hugo een kaartenhuis aan leugens om zijn eigen minpunten te verdoezelen. De kroon op zijn streberigheid is lid worden van het elitaire Rozengenootschap. Maar hoe hij hier ook naar streeft, het lidmaatschap ontpopt zich als een glibberig monster dat zich niet laat vastpakken.

De ik-figuur blijkt wel degelijk over een – vaak wat cynische – humor te beschikken, maar dat weten zijn slachtoffers op wie hij zijn geestige gifpijlen richt natuurlijk niet, te naïef of ongeïnteresseerd om dat te zien. Of te jong, zoals Hugo’s negenjarige buurjongen Jochem, de vriend die door alle ellende heen bij hem blijft.

Hugo’s geheimen lijken hem aanvankelijk te helpen: zijn gefotosjopte diploma’s geven hem een goede baan. Hij versiert volgens een vast uitgedacht patroon, waarbij een verzonnen verhaal over tragisch omgekomen ouders het zetje is dat zijn prooi nodig heeft om huilend van ontroering in zijn armen te vallen.  Als hij dan zijn eeuwige maar complexe liefde inruilt voor betaalde seks zonder verplichtingen of gelijkwaardigheid, is er eigenlijk ook nog niks aan de hand. Het gokken gaat hem aanvankelijk voor de wind, het inbreken op de computers van collega’s helpt zijn carrière. Zelfs de coke lijkt hem op bepaalde momenten te helpen. Maar dan keert het geluk zich tegen hem en is zijn eenvoudige afkomst misschien wel zijn kleinste probleem.

De Parvenu van Mark Schalekamp is een sterk romandebuut, dat leest als een film. De hoofdrolspelers zijn sterkt gecast en worden zo beschreven dat je het boek aan je voorbij ziet draaien. Met een mengeling aan sympathie en afschuw voor de handel en wandel van de hoofdpersoon zie je hem het ene na het andere point of return passeren. Hij is alleen een Parvenu in de ogen van de groep mensen waar hij niet zou moeten willen horen, maar dat ziet Hugo zelf tot het laatste moment  niet in.

Ken jij een Hugo? Ik hoop het. Zou ik best mee kunnen keten.

Met welke persoon in het boek kun je je identificeren? Met Hugo, als hij verliefd is.

Waar heb je ‘t gelezen? In de zon, in bed en in bad.

Hoe lang deed je erover? Uur of 8, netto. Eerste keer in 1 ruk, 2e keer in 3 dagen.

Wat is je favoriete passage? “De waarheid is als klassieke muziek. Mensen zeggen dat ze ervan houden, maar liever horen ze iets anders.”

One Response to Recensie van Erik Graadt van Roggen

  1. Pingback: Recensies! | De Parvenu, leest dat boek

Geef een reactie

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *