De Parvenu neemt je mee in het dagelijks leven van Hugo, afgewisseld door flashbacks die duidelijk maken waar Hugo Stadman vandaan komt en waaruit blijkt dat hij al op jeugdige leeftijd verstrikt raakt in zijn eigen web van leugens en fantasieën. En hoe hij dat bewust in stand houdt.
We kennen allemaal wel een Hugo. Maar misschien ís iedereen ook wel een beetje een Hugo. Een Parvenu. Want wil niet iedereen weleens vluchten uit zijn eigen wereld om deel uit te maken van een andere?
De personen rondom Hugo, die in zijn ogen deel uitmaken van alles wat hij zo ambieert, doen niet voor hem onder. Zijn beste vriend Willem blijkt al even opportunistisch en ook Hugo’s grote liefde Anna blijkt anders dan ze zich voordoet.
Al snel komt het verhaal in een stroomversnelling, waarin de afgronden van Hugo’s leven steeds peillozer en zwarter lijken te worden. Die beklemmende momenten laat Schalekamp afwisselen met een heel andere Hugo, een die met zijn buurjongetje over voetbal praat en cola met hem drinkt. Daardoor houdt de lezer op een haast bevreemdende manier toch een zekere sympathie voor de hoofdpersoon.
De Parvenu is geschreven in een heerlijke flow waardoor je het boek in één ruk uitleest. Met prachtige (woord-) vondsten (‘De mijne, de hare, alsof we om beurten een schep namen van een grote kom luchtsoep ’) die rauw worden afgewisseld met de inktzwarte zieleroerselen van de ik-verteller van het verhaal. De parallel met de hoofdpersoon is snel getrokken en het is niet altijd even duidelijk wie aan het woord is.
Tegen het einde van De Parvenu blijven een aantal lijnen oppervlakkig. Dat is jammer, maar doet geen afbreuk aan het verhaal. Het zou mooi zijn als Schalekamp in zijn volgende boek, dat er wat mij betreft snel mag komen, zijn personages met nog meer lef in de lijn van zijn verhaal afrondt.
Ik kijk er naar uit!
Pingback: Meer recensies! | De Parvenu, leest dat boek (of nog liever: koopt 't!)