De moraal is dood! Leve de moraal!
Hebzucht en verslaving zijn de rode draden in de ijzersterke debuutroman van Mark Schalekamp. De hoofdpersoon, top Private Banker Hugo Stadman en multiverslaafd, is alles behalve een moraalridder. Toch stelt hij zichzelf vragen, zoals deze: “Ik gok, ik snuif, maar wat maakt het uit? Ik ben een man en ik leef. Ik ben eenendertig, CEO van een succesvolle tent aan de Herengracht, ik heb een jaarsalaris van bijna twee ton, ik rij een BMW 7 en neuk me een slag in de rondte.”
Hij houdt onze tijd een spiegel voor: louter uiterlijk, elevatorpitch en salestalk tellen. De moraal is dood en daardoor in De Parvenu springlevend en heeft een prominente plek.
Hoofdpersoon Hugo is geen sympathieke vent, daarbij is hij slim, handig en heeft alle foute impulsen, en als die het laten afweten heeft hij ook nog geluk, waardoor hij verder in het moeras wegzakt.
De grootste verdienste van Schalekamp is dat je Hugo als lezer niet kunt veroordelen of medelijden mee kunt hebben. De opzet van het verhaal, rondom de vraag of het hem lukt om lid te worden van het Rozengezelschap, – zijn ultieme doel, om zich voorgoed vrij te maken van zijn burgerlijke afkomst -, maakte dat ik het af en toe te snel las. Een overpeinzing was op een paar punten meer dan welkom geweest.
Tip voor elke lezer: drink De Parvenu diep weggezakt in je man-chair slokje voor slokje als een goede whisky. Je moet het ondergaan, niet afraffelen. (Ik kon het niet.)
Door de lichte, anekdotische en enorm humoristische verteltrant van Schalekamp kun je De Parvenu ook lezen als humoristisch sex, drugs and rock&roll boek.
Dat maakt van De Parvenu een all-round boek: hij hoort thuis in de literatuurlijst van elke zelfrespecterende boekenclub, en, op elke Chicklit plank, en, maak alvast maar een nieuwe plank: want Schalekamp schrijft Neerlands’ eerste Dicklit!
Ken jij een Hugo? Ja, en tot nu toe wist ik niet dat het hem zo erg vergaat.
Wat is je favoriete passage? De overeenkomst tussen sales en dating, waarin Hugo zijn winnende formule meesterlijk beschrijft en opbouwt naar het ruiterlijk toegeven dat hij de ‘herhaling, die groundhogdates’ eigenlijk niet zo leuk vindt.
Aan wie zou je ‘m geven? Aan alle meisjes en vrouwen die denken dat ze een foute man kunnen veranderen. Dit boek geneest.
Welke hoofdpersoon? Niet weeeer Tygo Gernandt. Er is vast een Nederlander te vinden, die net zo’n duistere uitstraling heeft als Christian Bale, en vooral in American Psycho. Omdat Hugo mij ook doet denken aan de verslaafden in de film Trainspotting – Choose your future. Choose life… But why would I want to do a thing like that? – graag filmmuziek Born Slippy Style!
